Η τρέλα είναι το νόμισμα με το οποίο εξαγοράζεις την ζωή. Είναι ακριβώς αυτή η απόκλιση από την ουδετερότητα, που μπορεί να σώσει την συνείδησή σου, την ψυχική συνειδητοποίηση όσων σου συμβαίνουν. Είναι ίσως -ακριβέστερα- ένα θόλωμα της συνείδησης, όσο παραμένει ανθυγιεινή τρέλα. Αλλά και πάλι, αυτό το σβήσιμο από την πληροφοριακή, τακτική λογική της ασφαλούς ζώνης, του αναμενόμενου και του ελεγχόμενου, είναι ίσως -και στα αρνητικά του βυθίσματα- λίγο… θετικό.
Είναι μια περιπέτεια να χάσεις τον εαυτό σου για λίγο, να μπλεχτείς στα νήματα των εμπειριών, να στροβιλιστείς απρόβλεπτα, και ίσως να πονέσεις, να φθαρείς. Αλλά ας επικεντρωθούμε στην περίπτωση της –όχι μαζοχιστικής- ευχαρίστησης που μπορεί να προσφέρει κάτι «κακό». Στην περίπτωση που η τρέλα είναι ένα μεθύσι με φίλους, μια απρόσμενη βόλτα, μια διακινδύνευση, μια δοκιμασία, ένα ρίσκο, μια πυρπόληση του παρελθόντος, μια εμπλοκή σε μια παθιασμένη τραγική κατάσταση, που περιέχει μεγάλες δόσεις πόνου, αλλά και χαράς ή ηδονής. Ένα απρόσμενο ναι, ένα απρόσμενο όχι, μια απερίσκεπτη επίθεση στην πραγματικότητα, μια απότομη απελευθέρωση, ένα απότομο βύθισμα στον κόσμο ενός άλλου ή ένα απόλυτο βύθισμα στον δικό σου κόσμο. Ένα απόλυτο βύθισμα στην δική σου αντίληψη, στην δική σου προσαρμογή, στον δικό σου τρόπο έκφρασης μέσα στον κοινό κόσμο.
Μπορεί να αφορά ένα ξαφνικό δυνάμωμα της μουσικής και μια ανέμελη άφεση σε αυτή, μέσα στο κατά τ’ άλλα απαθές περιβάλλον του τραίνου, ή ένας ασυναίσθητος χορός στην μέση του δρόμου, ή ένα ερεθιστικό περπάτημα στην μέση αυτού, νύκτα, με κλειστά τα μάτια, μόνο προσηλωμένος στους σποραδικούς ήχους. Ή το να σταματήσεις μέσα στην μέση της ροής του κόσμου να κοιτάξεις ένα συγκεκριμένο συνδυασμό χρωμάτων των σύννεφων, ή κάποιον τρόπο που πέφτει ο ήλιος στις στέγες ή στα φυλλώματα ή ανάμεσα στα βουνά.
Τρέλα μπορεί να είναι να πάρεις το ποδήλατο μέχρι πολύ μακριά, να περάσει η ώρα και να ξοδέψεις μια ολόκληρη μέρα να διανύεις αποστάσεις σε δρόμους και δάση που ποτέ δεν διανοήθηκες να κάνεις χωρίς την μηχανική βοήθεια του αυτοκινήτου ή κάποιου άλλου μέσου. Μπορεί να είναι αυτά η τρέλα.
Μπορεί να είναι, επίσης, μια απότομη εκτόνωση θυμού σε κάποιον που το άξιζε (ή και όχι), η αμυντική απειλή σε κάποιον που προσπάθησε να σε κλέψει, ο βανδαλισμός, μια εκτονωτική καταστροφή, αν όχι αυτοκαταστροφή. Αλλά αυτοκαταστροφή είναι και το να τα παρατήσεις όλα για να κάνεις αυτήν την βόλτα στους δρόμους και τα δάση, για να ξεφύγεις, για να πάρεις μια ανάσα, ώστε με κατεστραμμένα τα παρασιτικά στοιχεία να ξαναπροσπαθήσεις να δομήσεις τον εαυτό σου.
Υπάρχουν και άλλες τρέλες, σχεδόν παθολογικές, όπως ο έρωτας, που είναι απλά κάτι περισσότερο από το νόμισμα που είπα, είναι ίσως η απόδειξη ζωής. Υπάρχουν και άλλες, πέρα από τα όρια που θέσαμε, που σε διαλύουν, σε σκορπίζουν, σε βυθίζουν, σε σβήνουν και η μόνη συνείδηση που έχεις είναι αυτή ενός χαμένου. Ίσως είναι ωραία και αυτή, σε σύγκριση με την συνείδηση του πόνου και της αλλοτρίωσης. Ίσως πρέπει να κάνουμε πολύ περισσότερες από τις άλλες τρέλες της περιπέτειας, έχοντας διασφαλίσει την συγκρότησή μας, για να μην έχουμε ανάγκη να μιλάμε τόσο για τις μαύρες. Αλλά πόση εξαγορά, πόση απόδειξη, ποια η ισορροπία και ποιες οι αποπνικτικές πιέσεις;
~Ѻρέστης~
topicap.wordpress.com 