Αυτή η μία, που θυμάσαι·
Έχεις πάει σε τόσες,
θυμάσαι μόνο μια.
Αυτή εκεί, με την τραμπάλα.
Όχι οποιαδήποτε.
Είχες πέσει από εκείνη την τραμπάλα.
Έτρεχες στα χώματα,
χειμώνα-καλοκαίρι, πρωί-βράδυ.
Τους παρακαλούσες να σε πάνε
και σου έλεγαν «όχι κάθε μέρα».
Έβαζες τα κλάματα, τα αληθινά·
και τελικά, σε πήγαιναν κάθε μέρα.
Ακόμα κι όταν μεγάλωσες πια,
συνέχισες να πηγαίνεις.
Τα υπόλοιπα παιδιά δεν πήγαιναν,
εσύ όμως ήσουν εκεί.
Κάθε μέρα, την ίδια ώρα,
χωρίς κανένα παιδάκι στην ηλικία σου.
Ώσπου κάποια μέρα,
πήγες με ένα άλλο παιδάκι μαζί.
Και αυτό το παιδάκι
σε παρακαλούσε να πηγαίνετε κάθε μέρα.
Και εσύ του έλεγες όχι.
Και εκείνο το παιδάκι έκλαιγε, αληθινά.
Και εσύ δεν μπορούσες να του χαλάσεις χατίρι.
Και όταν είδες τον εαυτό σου,
έβαλες τα κλάματα.
Τα αληθινά.
Γιατί αυτό το παιδάκι…
~ℤiggy~
topicap.wordpress.com 