Όταν περπατώ, πολλές φορές
-όσο είμαι ή νιώθω μόνος-
όλα, επιτέλους, κινούνται σαν από ταινία,
προχωρούν μαζί με τη μουσική.
Συντονίζονται ώστε αυτή να βρει έκφραση
και ερεθίζουν τα άκρα σε ένα ανεπαίσθητο χορό,
τον οποίο συγκρατώ, με ένα κρυφό χαμόγελο,
με μια ισοπεδωτική ευπρέπεια.
Γιατί ξέρω το μυστικό του,
ξέρω πως είμαι μόνος μου σε άδειους
ή και γεμάτους δρόμους,
αλλά προχωρώ σε μια δική μου -το πολύ δύο ωρών- ιστορία,
με την μουσική να παίζει δυνατά στα αυτιά,
ο ουρανός να γεμίζει από πορφυρές χαραγματιές,
το μπλε του να δροσίζει τη σιγουριά μου
και οι σκιές να συνοδεύουν το σκανδαλισμένο βήμα μου.
Πόσο μακριά θα γλιτώσω να παρασυρθώ
χωρίς να σπάσει το φιλμ,
χωρίς διαλλείματα, αναμμένα φώτα, χασμουρητά,
διαφημίσεις που σκορπίζουν την προσοχή σαν στάχτη.
Πόσο ακόμα θα τρέφομαι από την φαντασμαγορία
ενός δικού μου κλειστού κόσμου;
Άλλωστε, δεν ξεχνώ,
πως έχουμε ανάγκη από δικούς μας κλειστούς κόσμους.
Και η ασιτία μας κτυπά και από τις δύο τις μεριές.
Όταν περπατώ, πολλές φορές, προτιμώ να είμαι μόνος
για το λίγο της ημέρας · ας δροσιστώ, λοιπόν.
Πόσο θα διαρκέσει η ταινία αυτή
πόσο θα ξεχαστώ,
πόσο θα πνιγώ ακόμη στην έκσταση αυτής της μουσικής
πόσο θα προλάβω να κλείσω τα μάτια ελεύθερος,
χωρίς να πέσω;
Θα μπαίνω σε repeat όσο χρειάζεται μέχρι να νιώσω στεγνός,
τουλάχιστον ενδίδω σε επαναλήψεις ηδονής.
~Ѻρέστης~
photo by: jenni_elric
topicap.wordpress.com 