Μία ωδή στα όσα σε κρατάνε ξύπνιο τα βράδια. Για όλες τις ανησυχίες, ανησυχίες για το μέλλον που τη νύχτα φαντάζει τόσο κοντά και τόσο απειλητικό που δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Για όλους σου τους φόβους. Κάθε έναν από αυτούς, ξεχωριστά. Από το τέρας στη ντουλάπα, ως τον φόβο της δέσμευσης και τον φόβο της ταπείνωσης. Τον φόβο ότι δεν θα αγαπηθείς, ότι δένεσαι παραπάνω απ’ όσο πρέπει.
Για τους ανθρώπους που σε πλήγωσαν. Αλλά και γι’ αυτούς που πλήγωσες εσύ -άθελα σου, πιθανότατα. Για την προσπάθεια να συγχωρέσεις τόσο αυτούς, όσο και τον εαυτό σου. Να κι ένα τιπ: μην κρατάς κακίες, μην απορροφάς τόση τοξικότητα.
Για τα όνειρά σου. Αυτά τα όνειρα που σε γεμίζουν ελπίδα, αυτά τα όνειρα για τα οποία ξαγρυπνάς προσπαθώντας να καταστρώσεις το τέλειο σχέδιο ώστε να τα πετύχεις. Ώστε να γίνεις ευτυχισμένος και να μπορείς, ίσως, να κοιμάσαι τα βράδια.
Για εκείνο το παιδί με τα υπέροχα μάτια και το χαμόγελο που κάνει την καρδιά σου να χτυπά σαν τρελή. Ή το κορίτσι με το βλέμμα που βάζει στα μέσα σου φωτιά. Για τη σωματική επαφή. Τον έρωτα, την καψούρα, την αγάπη. Και για την πνευματική επαφή. Αυτές τις συζητήσεις, τις πιο πολύτιμες της ημέρας, που ανοίγεις την καρδιά σου υπό το φως του φεγγαριού και βλέπεις πίσω από το προσωπείο που τείνουν να φοράν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Για αυτή τη σειρά, που έχεις κολλήσει, και δεν μπορείς να σταματήσεις να πατάς το επόμενο επεισόδιο. Και το επόμενο. Και το επόμενο. Ή για εκείνο το πάρτι που ξεκίνησε το βράδυ και τελείωσε το πρωί.
Για την μοναξιά σου. Το άδειο σπίτι, με τους τοίχους που σε πλακώνουν και τα κρύα σεντόνια που σε τυλίγουν ασφυχτικά.
Για τις πανελλήνιες. Για την εξεταστική. Για τη δουλειά. Άγχος, πίεση και στοιβαγμένες υποχρεώσεις.
Για καθετί που σε κρατάει ξύπνιο τα βράδια. Σημαντικό και μη. Όλα τα δάκρυα που έχουν βρέξει το μαξιλάρι σου και όλες τις σκέψεις που έχουν βρει για ακροατή το ταβάνι του δωματίου σου.
Για όλα αυτά, βάζω απόψε ένα ποτήρι κρασί και το πίνω στην υγεία τους.
~₦ικήτα~
topicap.wordpress.com 