Συναισθηματική αδράνεια. Η ζωή προχωράει, όμως κατά έναν παράδοξο τρόπο της φαίνεται ακίνητη. Ανίκανη να διαμορφώσει οποιουδήποτε τύπου συναισθηματισμό παρακολουθεί τα γεγονότα να την προσπερνάνε, ενώ αυτή παραμένει άδεια και ανέκφραστη.
Με την ίδια αναισθησία αντιμετωπίζει όλα όσα κάποτε την γέμιζαν. Δεν γελάει πια με τα αστεία που άλλοτε της άρεσαν. Δεν γεμίζει, δεν γεμίζει με τίποτα. Δεν ευχαριστιέται με τα μικρά πραγματάκια. Δεν ενθουσιάζεται, δεν χαίρεται. Χαμογελάει σπάνια- τις περισσότερες φορές από υποχρέωση.
Κλαίει. Κλαίει πολύ και συχνά. Τις περισσότερες φορές χωρίς λόγο. Κι ενώ φαντάζει λευκός καμβάς- κενή από συναισθήματα, κάθε φορά που κλαίει είναι λες και μαζί με τα δάκρυα αποβάλει μαζί κι όλα τα βάσανα του κόσμου.
Φοβάται. Φοβάται και πάντα περιμένει καθισμένη σε ανέμενα κάρβουνα να συμβεί κάτι που θα ξυπνήσει τις αισθήσεις της. Κάτι που θα την συνταράξει και θα της θυμίσει πως είναι ζωντανή. Ότι το αίμα που ρέει στις φλέβες της είναι αληθινό και ότι το μυαλό της μπορεί ακόμα να δημιουργεί.
Αυτή η δημιουργία της λείπει. Γιατί μέσω αυτής είχε καταφέρει να βρει ψεγάδια ενός εαυτού που ίσως και να της άρεσε. Και μόλις η τέχνη χάθηκε, έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Όλα μπήκαν σε pause. Η εσωτερική κατάψυξη άρχισε λειτουργεί ασύστολα κι όλα πάγωσαν μέσα της. Κι αν αυτό το κείμενο σου φαίνεται έστω και λίγο δημιουργικό, να ξέρεις πως η κατάψυξη είναι ακόμα σε λειτουργία. Και πως εκείνη ακόμα δεν ξέρει ποια είναι, γιατί η ζωή προχωράει όμως κατά έναν παράδοξο τρόπο της φαίνεται ακίνητη.
~₦ικήτα~
photo by: despinaniki
©Νικήτα, Topicαπ 5/4/18
topicap.wordpress.com 