Ισορροπία. Μια νοητή ζυγαριά από εκείνες τις παλιές, με δίσκους. Μια να γέρνει προς την λογική, μια προς το συναίσθημα. Πότε πράγματι μπήκαμε όλοι εμείς στη διαδικασία να αντιληφθούμε την ισορροπία ανάμεσα σε αυτούς του δύο τομείς; Ίσως στην συνειδητοποίηση της ενηλικίωσης. Σε εκείνη την πικρή συνειδητοποίηση ότι πια δεν είσαι ένα παιδί που λειτουργεί μόνο συναισθηματικά. Όταν ήρθε η στιγμή να πάρεις μία απόφαση για σένα και για το μέλλον σου…
Πολλοί είναι εκείνοι που λειτουργούν μόνο με την λογική, έχοντας κλείσει εκείνο τον «διακόπτη» συναισθημάτων. Και όταν κάνεις ένα διάλογο μαζί τους, αντιλαμβάνεσαι το πάγωμα , την «επιδεικτική» πιθανώς, προσποιούμενη αδιαφορία τους ανάμεσα σε σχέσεις, σε εργασία ή σε οτιδήποτε περιβάλλει τη ζωή τους. Κι αν είσαι κι εσύ ένας από αυτούς, τότε θυμήσου ότι πληγώνεις ανθρώπους τριγύρω σου άθελα σου, ασυνείδητα, εκείνους τους αδέξιους, τους συναισθηματικά ρομαντικούς. Που περιμένουν κάτι για να κρατηθούν, μία εκτίμηση σε μια μικρή συναισθηματική κίνηση που για εκείνους σημαίνει τα πάντα.
Αντιθέτως, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Ναί, εκείνοι οι αδέξιοι, οι συναισθηματικά ρομαντικοί που προανέφερα. Έχουν -αντίστοιχα- κλείσει το διακόπτη της λογικής τους ακολουθώντας διαφορετικό μονοπάτι, εκείνο του συναισθήματος. Όταν ξεκινάς ένα διάλογο με εκείνους, ταράζεσαι από τα αισθήματα τους, αυτά τα ευαίσθητα που νομίζουν ότι ο κόσμος είναι ένα παραμύθι, μια ονειροπόληση. Αν είσαι ένας από αυτούς, θυμήσου ότι πνίγεις τους ανθρώπους με όλον αυτόν τον συναισθηματικό σου κόσμο. Πέφτεις πάνω τους δημιουργώντας μια σχέση εξάρτησης. Δημιουργώντας ένα προσωπείο συναισθηματικά ανάπηρου ανθρώπου που ζει μόνο για λειτουργεί με συναίσθημα.
Η αλήθεια, όμως, μπορεί να σε απογοητεύσει. Δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς να ελέγξει αυτή την ζυγαριά, ποτέ κανείς και για πάντα. Πάντα θα υπάρχει μια πλευρά που για ένα χιλιοστό -ναι μεν απαρατήρητο- θα γέρνει στη μία πλευρά και πάντα κάποια θα υπερισχύει, είτε το κατανοούμε, είτε όχι!
Και κάπου εδώ έρχεται ένας ορισμός, εκείνος της μεσότητας.
Εκείνος ο ορισμός που δημιουργήθηκε από τον Αριστοτέλη. Για την αποφυγή από τα άκρα, την έλλειψη και την υπερβολή. Δεν χρειάζεται να είμαστε ούτε απόλυτα λογικοί, αλλά και ούτε απόλυτα συναισθηματικοί. Το μόνο που πρέπει να αντιληφθούμε είναι η αποφυγή των άκρων, το να λειτουργούμε δηλαδή με 100% λογική και με 0% συναίσθημα, ή το αντίθετο.
Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ
Αν η βαρύτητα είναι η συγκολλητική ουσία που κρατάει ενωμένο το σύμπαν, η ισορροπία είναι το κλειδί που μας φέρνει σε επαφή με τα μυστικά του.Η ισορροπία έχει εφαρμογή στο σώμα μας, στο νου μας και στα συναισθήματά μας, σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξής μας. Μας υπενθυμίζει διαρκώς πως με οτιδήποτε κάνουμε μπορούμε να υπερβάλλουμε ή να υπολειπόμαστε και ότι αν το εκκρεμές της ζωής μας ή των συνηθειών μας κινηθεί πολύ μακριά από την μία πλευρά, τότε, αναπόφευκτα, ο νόμος της ισορροπίας θα το αναγκάσει να κινηθεί ακριβώς προς την αντίθετη.
~ Dan Millman, Αμερικανός συγγραφέας.~
~Âναστασία~
photo by: despinaniki
topicap.wordpress.com 