Θολά άστρα.

Τα δευτερόλεπτα άφηναν πίσω το αίμα μου μελάνι
σαν κομμένα μέταλλα έμεναν οι εικόνες
απ’ τις πληγές βάφονταν τα γράμματα πιο ευκρινή
με τα νοήματα, μηνύματα-αντίλαλους •κάθε γωνιά να εκπέμπει την απόρριψη
κάθε γωνιά, επειδή επιστρέφει με τον αντίλαλο,
την απορρίπτει την ίδια,
καθώς με κάθε τίναγμα του δείκτη στο ρολόι
σκίζεται άλλος ένας ανέγγιχτος καμβάς ευαισθησίας.
Aν και ο χρόνος, άκομψος μεν,
δεν ευθύνεται, μα το αργόσυρτο μουρμουρητό της αδυναμίας.
Η απόρριψη συνώνυμη της απόστασης απ’ όσα μοιάζουν να αξίζουν,
τα σπασμένα μέταλλα των εικόνων
παρά λίγες αντανακλάσεις του σπασμένου εσωτερικού καθρέφτη
που τόσο ήθελα να δείξει ολόκληρο το είδωλο.
Αλλά αυτός ο δείκτης, ματωμένο δάκτυλο
σκάβει στην καρδιά να ξεριζώσει τον ρυθμό
για να μου δώσει μια άρρυθμη μονοτονία
άλλο ένα τρίξιμο κιμωλίας, μια λίστα ν+1 αντιφάσεων.
Κάθε τίναγμά του μου θυμίζει τότε
που μετρούσα τις γυάλινες εικόνες
με τον χρόνο της ροής του ποταμού.