Ο συνειδητοποιημένος ατομισμός μας είναι η προϋπόθεση για να μην αντικαθίσταται η ικανότητα με την έπαρση, η αξιοπρέπεια με την προκλητικότητα, η συγκρότηση με την υστερία, η λογική με το παθολογικό πάθος και η επίτευξη με το χάος.
Πολλές φορές, όμως, η διάλυση είναι συνειδητοποιημένη και ο ατομισμός, εγωισμός, αυτάρκεια, αυτονομία, αυτοσεβασμός ή όπως τίθεται, μια ξεχασμένη μορφή αυτοαναφοράς. Θα πεις, η διάλυση πόσο μπορεί να συνειδητοποιηθεί;
Οι ομιλίες κινούνται κυκλικά σε μια θεατρική εναλλαγή ρόλων, μέχρις ότου να ολοκληρωθεί η συνολική δήλωση. Πόσα και πόσο θα λες; Ισχυρίζεσαι πως οι διαστρεβλώσεις του χρόνου θα σου δώσουν το λίγο κενό που χρειάζεσαι για να τραβήξεις την ξεχειλωμένη σου κοσμο-αντίληψη πίσω στα επιδέξια χέρια σου; Το κουτί γύρω από την σκέψη, όπως και να πηγαίνει ο χρόνος, ανεξάρτητα του ρυθμού, θα οριοθετεί μέχρι πού μπορείς να φτάσεις · θα λες, θα ξαναλές, αλλά το σαφές μήνυμα θα ξεφεύγει, γιατί στέκεται ένα και συγκεκριμένο, θολό για εσένα, στην ροή όλων των άλλων που αναβλύζουν από την πηγή της συνωνυμίας.
Θυμήσου να ακονίζεις εκείνη την φωνή που με το «Εγώ θα κάν-ω, εγώ θα σκεφτ-ώ» προσδιορίζει αυτό που τόσο έχεις ανάγκη αλλά το οποίο δεν νομίζω να ορίζεται. Προχώρα ήρεμα, να επαναλαμβάνεις τα λόγια των πραγμάτων, τις λέξεις που κλειδώνουν την πραγματικότητα σε ερμηνευτικά σύνολα, για να μην ξεχαστείς μέσα σε όλο αυτό το αδάμαστο Κάτι.
Όταν οι δείκτες κινούνται πιο γρήγορα από τα βήματα της σκέψης μου – ξέρεις, με αγχώνει το ασυγχρόνιστο- πάντα τελικά αποσπώμαι από τον βηματισμό αυτό. Πάω να ολοκληρώσω τον συλλογισμό και ακούγεται τακ το γύρισμα του δείκτη, κόβοντάς τον, αποκλείοντας τον ως δεύτερο στον τερματισμό. Δεν υπάρχει περιθώριο. Όσο είμαι ηλίθιος και αργός ως προς το ρολόι, πρέπει να κάψω αυτό και τα όμοιά του. Θα μετράω την ώρα με υποδιαιρέσεις απογευμάτων, η σκέψη μου σαν να κατανέμεται ομοιογενώς στην περίοδό τους.
Θυμήσου, επανέλαβε, ξανά, δέσε το σχοινί για να αντέξει το σκαρί τις πιέσεις των αλλοτριωτικών ανέμων. Άσε τις παρομοιώσεις για να μην έρθει η διάλυση, και πρέπει τότε να λογομαχήσουμε για το αν θα την κρύψουμε, αν θα κρυφτούμε ώστε να μην την πειράξουμε καθώς περνά απαρατήρητη, αν θα κρυφτούμε όπως και αν περνά, αν θα πετάξουμε μπογιά να την αναδείξουμε με το φανταχτερό χρώμα της στιγμής.
~Ѻρέστης~
Photo by: despinaniki
topicap.wordpress.com 