Σχεδόν.

Την ακούμπησε, και κάτω απο τα δάχτυλα του – τα οποία με θράσος ήρθαν σε επαφή με την γυμνή ψυχή της, δημιουργήθηκε ένας γαλαξίας.

Οι αστερισμοί που έκρυβαν τα κάστανα της μάτια ήταν αρκετοί για να τον καθηλώσουν, δεν ηταν όμως αρκετοί για να τον κάνουν να την αγαπήσει.

Η αλήθεια του χαμόγελού της, το οποίο σαν από τύχη έφτανε κάθε φορά στην ψυχή του και την ζέσταινε, δεν υπήρξε αρκετό για να τον κάνει να την αγαπήσει.

Οι αγκαλιές της, μικροσκοπικά χέρια τυλιγμένα γύρω απο στιβαρό κορμί, ήταν σαν δροσερό αεράκι σε μέρα καύσωνα. Δεν ήταν όμως αρκετές για να τον κάνουν να την αγαπήσει.

Η φωνή της, είχε την αίσθηση που δίνει το μετάξι όταν περνάς τα δάχτυλα του χεριού σου από πάνω του. Κατάλληλη δόση βραχνάδας, κατάλληλη δόση γλυκήτητας. Στοιχεία όχι επαρκή για να τον κάνουν να την αγαπήσει.

Κι όμως την αγάπησε.

Με κάθε κομμάτι της καρδιάς του, με κάθε θρύψαλο του εαυτού του, την αγάπησε.

Αγάπη όχι αρκετή για να την κάνει να μείνει.

~Νικήτα~

Photo by: despinaniki