Και είναι αυτό που μου είχες πει με τόνο δογματικό, πως
κάθε μέρα που ξυπνάς είσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος.
Τότε δεν είχα καταφέρει να καταλάβω τι εννοούσες, μέσα σε όλη την ανωριμότητα μιας νιότης που ούτε που είχα παρατηρήσει το πως με κρατούσε δέσμια.
Όμως χθες το βράδυ έπεσα για ύπνο. Και αφουγκράστηκα την καρδιά μου ενόσω ακολουθούσε ένα ακαθόριστο μοτίβο από συστολές και διαστολές, οι οποίες πυροδοτούσαν μια σειρά από ανατριχίλες που διαπερνούσαν την σπονδυλική μου στήλη και γέμιζαν το κεφάλι μου με αυτό το δηλητήριο του πόνου, που κάνει τη γλώσσα σου να μουδιάζει και τα μάτια σου να τσούζουν.
Κατάφερα, παρ’ όλα αυτά, και κοιμήθηκα.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα και το μαξιλάρι ήταν ακόμη νωπό από τα πολλά δάκρυα.
Η καρδιά μου όμως ήταν στεγνή και οι συστολές και οι διαστολές εξαπέλυαν ένα αναισθητικό, καθόλου εξιλεωτικο παρ’ όλο που με απάλλαξε από το δηλητήριο.
Έπλυνα το πρόσωπο μου με παγωμένο νερό και ύστερα κοίταξα την αντανάκλαση του στον καθρέφτη και σκέφτηκα:
«Σήμερα το πρωί είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος απ’ αυτόν που ήμουν χθες το βράδυ.»
~Νικήτα~
Photo by: Mary Jane
topicap.wordpress.com 