Κανένα παραμυθένιο τέλος.

Για κάποιο λόγο και μόνο στη σκέψη του οτιδήποτε μακροπρόθεσμου, η αναφορά σε ένα μέλλον πέρα από το -σχετικά- άμεσο με πανικοβάλει, σαν το μυαλό μου να μην μπορεί να να δεχτεί την ιδέα ότι κάτι πέρα από το τώρα και το άμεσο υφίσταται. Ίσως φταίει και το ότι η συμφιλίωση μου με τον θάνατο είναι μηδαμινή. Αλήθεια με τρομοκρατεί, όχι τόσο η ιδέα ότι θα φύγω από γηρατειά, φυσικό θάνατο, σε μια μεγάλη ηλικία αλλά το να πέσουν τίτλοι τέλους πρόωρα. Σήμερα είσαι αύριο δεν είσαι που λένε. Στην ιδέα ότι μπορεί και να μην υπάρχει ένα «αύριο», ταράσσομαι και γι’αυτό το λόγο, γύρω από αυτό μου τον φόβο έχω κτίσει όλη μου την κοσμοθεωρία -όπως και αρκετοί άλλοι- τύπου: ζήσε το σήμερα, ζήσε το κάθε λεπτό, μην αναβάλλεις, η ζωή είναι μικρή και όλα τα σχετικά…

Και το παραμύθι ξεκινά… Πρίγκιπες και πριγκίπισσες αυτό μας μαθαίνουν, από μικρά παιδιά στα παραμύθια: αίσιο τέλος, εμείς καλά εσείς καλύτερα, προκαθορισμός και τα λοιπά (αίσχη). Του μαθαίνουν ότι πρέπει να δρα, της μαθαίνουν ότι πρέπει να περιμένει (τον πρίγκιπα στο άσπρο άλογο), του μαθαίνουν ότι είναι και πρέπει να συνεχίσει να είναι ο δυνατός, ο κυρίαρχος , της μαθαίνουν ότι είναι η αδύναμη η εύθραυστη. Κουτάκια, ταμπέλες, μονοπάτια ήδη πατημένα παρουσιάζονται μπροστά σου να τα πατήσεις και εσύ, λες και δεν ξέρεις πού και πώς θα βγεις. Λες και δεν ξέρεις ήδη οι δείκτες του ρολογιού με ποια ταχύτητα θα κινηθούν και θα συνεχίσουν να κινούνται.

Μην ανησυχείς… Διαλέγοντας αυτό το δρόμο, δεν θα χάσεις ποτέ το μέτρημα, δεν θα βιώσεις ποτέ το αίσθημα του να χάνεσαι στην ώρα, στη στιγμή, στο να βασίζεσαι στο να γαντζώνεσαι στο ακατανόητο τώρα. Δεν είσαιαυτό που σου λένε ότι θα πρέπει να είσαι. Έρχεται κάποια στιγμή στην οποία καταλαβαίνεις ότι τα λεπτά του ρολογιού εσύ τα ορίζεις με τον τρόπο που αντιμετωπίζεις, βάζεις σε »σειρά» το χάος της πραγματικότητας. Τόλμα να κάνεις ακριβώς αυτό που νιώθεις, να γίνεις ακριβώς αυτό που ονειρεύεσαι με μάτια ανοιχτά. Τόλμα να αρπάξεις τις ιδιότητες που με ζήλια κρυφοκοίταξες. Η ζωή είναι μια και είναι μικρή. Μην αναβάλλεις το τώρα για αύριο. Διότι μια μέρα η αυλαία θα πέσει και εσύ θα αναρωτιέσαι γιατί…

~ℒuna~

Photo by: jenni_elric

 

 

 

 

 

 

©Luna, Topicαπ 28/5/18

 

Advertisement