Η φυλακή που συνήθισε

Στο σκοτάδι περίμενε να πονέσει
να τον μαχαιρώσει κάποια αόρατη μορφή.
Άλλωστε, τα χειρότερα δεν αναμένουμε του αγνώστου;Φανταζόμαστε στην ακινησία το επόμενο κτύπημα,
προσομοιώνουμε κάθε άσχημο σενάριο.
Τυφλοί, κουφοί, στο σκότος των αισθήσεων φοβισμένοι
με τον πόνο ή την ηδονή για μόνα ερεθίσματα,
επιλέγουμε να δούμε τον κρυμμένο στο σκότος κόσμο
γεμάτο λανθάνοντα πόνο.
Αγνοούμε την πιθανότητα ηδονής
και στην έλλειψη φωτός τρελαινόμαστε,
έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάποιον εχθρό.
Φαίνεται, αν δεν προετοιμαστείς για το χειρότερο σενάριο,
δεν επιβιώνεις.
Έτσι το σκότος είναι κάτι κακό,
ξένο σε μια διψασμένη για σχήματα αντίληψη,
ενσάρκωση του φόβου και του άγχους.
Μέσα του περίμενε, λοιπόν, να πονέσει
και κάθε μικρό άγγιγμα των τυχαίων κινήσεων του χάους,
ή των αόρατων προσεγγίσεων όσων έφερναν ηδονή,
πονούσε από την ένταση,
από την τεταμένη ευαισθησία της αναμονής ·
Κατέληγε, όμως, η ηδονή αυτή να αλώνει τα τείχη του,
με την επιμονή,
αν και αόρατη,
με τα ρούχα του πόνου καλυμμένη,
περνούσε.
Περνούσε, το σκοτάδι γινόταν ωστόσο τα πάντα,
-ήταν τόσο καιρό τυφλός, προστατευμένος-
και όσο τον άγγιζαν δελεαστικά,
όσα μπορεί να αγαπούσε ανοίγοντας τα μάτια,
αυτός τελικά έμενε προσηλωμένος στον παλαιό και νέο πόνο του,
στην μόνη μορφή που ήξερε πια
και που τον έκανε τυφλό σε όλες τις άλλες.

~Ѻρέστης~

Photo by: despinaniki

 

 

 

 

 

©Ορέστης, Topicαπ 29/5/18

 

Advertisement