Το παρακάτω άρθρο δεν αναφέρεται σε όλους τους εργοδότες, όπως επίσης σε κανέναν πρώην εργοδότη μου! Ίσα-ίσα είναι απόψεις που κατά κύριο λόγο διαμορφώθηκαν από εκείνους, καθώς και διάφορους καταξιωμένους ανθρώπους!
Ξεπέταξες πάλι την δουλειά σου στο άψε σβήσε. Έφυγες από το μαγαζί…
«Είναι η Μαιρούλα σήμερα!» είπες… «Η Μαίρη δουλεύει το μαγαζί σαν να είναι δικό της». Η Μαίρη είναι φοιτήτρια. Ετών 19. Η Τύχη με την ηρωίδα μας δεν γνωρίζονται… Δεν συστήθηκαν ποτέ. Καθημερινά παλεύει για να συντηρήσει την άρρωστη μητέρα της και να μπορεί να σπουδάσει παράλληλα. Δουλεύει 10-13 ώρες την μέρα γιατί δεν χύθηκε αρκετό αίμα για την καθιέρωση του 8ωρου. Ρεπό; Χαχαχαχα! Δεν υπάρχουν ρεπό για την Μαίρη! Η Μαίρη είναι νέα! Οι νέοι δεν έχουν ζωή εδώ… Ίσως αποκτήσουν όταν βγουν στη σύνταξη.
Δέμα με δεκατρείς ώρες σέρβις, λοιπόν, για 700€. Όσοι δούλεψαν σαν σερβιτόροι ξέρουν ότι αυτοί οι μισθοί παίζουν, αυτά τα ωράρια. Αυτό που δεν ξέρουν, βέβαια, ούτε εκείνοι, ούτε η Μαιρούλα είναι ότι ασφαλίζεται για 4ωρο. Μπουφετζού λέει στα χαρτιά. Βλέπεις, ο σερβιτόρος στη χώρα μας δουλεύει αυστηρά 8ωρο με κανονικό μισθό 800€. Αααα, ναι, το ξέχασα… Δεν μιλάμε για αυτά εδώ.
Η Μαίρη είναι επαγγελματίας! Υποδέχεται τους πάντες, πάντα με το χαμόγελο. Έντιμο κορίτσι, που συχνά πυκνά έρχεται αντιμέτωπο με τα μεγαλύτερα τέρατα: τους πελάτες. Αλλά, όχι! Τότε δεν ξέρεις να μιλήσεις! Είσαι αφεντικό και το βράδυ κοιμάσαι. Τσεκάρεις το πρωί τις κάμερες να δεις τι έπαιξε στο ταμείο. Όταν σε πήρε η μικρή τρομοκρατημένη, ότι ένας πελάτης της έβαλε χέρι θυμάμαι να λες: «Συμβαίνουν αυτά στην δουλειά»! Τραγικό, έτσι; Ξέρεις γιατί είναι τραγικό; Γιατί σήμερα της έβαλες τις φωνές για τον τελειωμένο που έφυγε χωρίς να πληρώσει!
«Ρε Μαίρη;! Πόσες φορές θα τα λέμε; Παίρνεις το γαμημένο μπλοκάκι και σημειώνεις!» Μπλοκάκι, προφανώς, γιατί αποδείξεις δεν κόβεις. Σε κλέβουν, τους κλέβεις. Δεκτόν.
«Δεν γίνεται να χάνουμε έτσι χρήματα! Είναι δύσκολοι καιροί και έχω να πληρώσω τους προμηθευτές! Θα κρατηθούν από το μισθό σου»!
Ξέρεις να κρίνεις. Εσύ μόνο! «Τα χρόνια σού έδωσαν τη δικαιοδοσία» λες και καυχιέσαι. Ναι, έχεις δίκιο… Για αυτό τώρα σου κλείνουν το μαγαζί. Αλλά εσύ, εκεί! «Εγώ είμαι το αφεντικό εδώ μέσα!»
Άκου να δεις λίγο… Αφεντικά έχουν οι σκύλοι! Εμείς, οι άνθρωποι, έχουμε εργοδότες! Εργοδότες που σέβονται εμάς και το χρόνο που δίνουμε στην επιχείρησή τους! Που μας πληρώνουν στην ώρα μας, χωρίς να χρειαστεί να παρακαλέσουμε. Χωρίς ντροπές και χωρίς να ρίχνουμε τα μούτρα μας. Για εσένα, για τη ΔΕΗ και για τον διαχειριστή που η Μαίρη αποφεύγει να συναντάει από ντροπή και μόνο! Ναι, καραγκιόζη! Όποιος έχει τιμή, ντρέπεται! Που όταν «πέφτει λίγη δουλειά παραπάνω» παίρνουν άλλον έναν υπάλληλο ή δουλεύουν οι ίδιοι το μαγαζί τους! Δεν ζω εγώ, για να τρως εσύ! Το μαγαζί έχει τα ζόρια του. Αν δεν έχεις όρεξη να δουλέψεις, να αναπτυχθείς (πρώτα εσύ και μετά αυτό) άσ’το! Μην το ανοίξεις καν!
Μόλις μπήκες μέσα. Όλο παραπονιέσαι για φόρους και κυβερνήσεις την ώρα που φέρεσαι στους υπαλλήλους σου λες και είναι είλωτες! Αρμέγεις την αγελάδα μέχρι να πεθάνει. Μετά θα πάρεις άλλη. Χορηγία από το κράτος, ξέρεις εσύ… Κανείς από τη γειτονιά δεν πατάει στο μαγαζί σου και δεν ξέρεις γιατί… Τόσο στόκος… Φωνάζεις, βρίζεις και κατηγορείς το ίδιο άτομο που ξέρεις ότι κάνει την δουλειά σου! Όλη τη δουλειά σου! Κανένα σεβασμός στους υπαλλήλους σου. Εσύ, όμως, τον απαιτείς! Βλέπεις, καραγκιόζακο, εγώ και οι υπόλοιποι αυτής της γενιάς έχουμε όνειρα. Όνειρα τα οποία αν τους δώσεις τροφή μπορούν να κινήσουν βουνά!
Αν αντί να βάζεις τις φωνές, έδινες κίνητρα και με την προϋπόθεση ότι σεβόσουν τα εργατικά μας δικαιώματα μάντεψε ποιανού η επιχείρηση δεν θα φαλίριζε… Μάντεψε ποιος θα είχε όρεξη να πάει στο μαγαζάκι σου… Άσ’το… Δεν σε έχω για τόσο έξυπνο. Θα σου πω εγώ. Οι υπάλληλοι, εσύ και οι πελάτες. Κλείσε το στόμα σου πια. Βάλε τα 700€ στον κώλο σου και καλό δρόμο! Δεν δεχόμαστε ψυχούλα, δεν είμαστε δούλοι και δεν θα συντηρήσεις στην πλάτη μας αυτό το χάλι που ονόμασες επιχείρηση, για να χαίρετε η μαμάκα σου! Να τον χαίρεσαι το γιόκα σου… Σωστό αφεντικό!
~Κώστας~
Photo by: desinaniki