Πρώτη μέρα δουλειάς σήμερα. Στην άλλη γωνία του μαγαζιού είδα μια κυρία να αρθρώνει με δυσκολία (για τα καθιερωμένα στάνταρ) κάποιες λέξεις, καθώς εξυπηρετούταν από την -επίσης καινούρια- συνάδελφο. Έχοντας παρακολουθήσει μαθήματα νοηματικής γλώσσας τον τελευταίο χρόνο και γνωρίζοντας πλέον τα βασικά έσπευσα στην κυρία και της έπιασα την κουβέντα. Τη ρώτησα το νοηματικό της όνομα (η χαρακτηριστική «κίνηση» που αποκτά κανείς ως όνομα κατά τη συναναστροφή του στην κοινότητα των κωφών), με ρώτησε πού έμαθα νοηματική, πού μένω… Μακάρι να ήξερα καλύτερα τη γλώσσα για να της πω κι άλλα. Η κυρία μού νοημάτισε «καλό μεσημέρι» κι έφυγε.
Θα μπορούσα -με τεράστια ευχαρίστηση- να γράψω ένα εκτενές κείμενο σχετικά με όλα όσα έμαθα στα μαθήματα νοηματικής -θεωρητικά και πρακτικά. Αυτό γιατί κι εγώ και οι περισσότεροι στο τμήμα, ξεκινώντας τα μαθήματα είχαμε μια εκ δια μέτρου διαφορετική οπτική ως προς την κοινότητα των κωφών. Μια κοινή πεποίθηση, για παράδειγμα, είναι ότι η νοηματική είναι μία και χρησιμοποιείται από όλους τους γνώστες νοηματικής. Θα εκπλαγείς να μάθεις ότι κάθε χώρα, έχει δικό της νοηματικό κώδικα. Υπάρχουν, μάλιστα και διάλεκτοι. Ναι, καλά διάβασες. Μπορούν να καταλάβουν αν μεγάλωσες στη Θεσσαλονίκη από τις «λέξεις» που χρησιμοποιείς.
Τώρα… τι ενδιαφέρον να βρει κανείς Παρασκευή βράδυ στο κείμενο μιας τύπισσας που μιλάει για την πρώτη της εμπειρία στη δουλειά… Και θα σου πω πως έχεις δίκιο και πως μόνο αν το δεις θα το καταλάβεις.
Μόνο τότε θα καταλάβεις τη μαγεία του να βρίσκεσαι σε μια αίθουσα -ως ακούοντας- και να μιλάς όλη την ώρα, ακατάπαυστα, να μαθαίνεις έναν νέο κώδικα επικοινωνίας και όλα αυτά χωρίς να βγαίνει λέξη από το στόμα σου. Αν βρεθείς σε μια ίδια κατάσταση, να ξέρεις κάτι που λίγοι γύρω σου το γνωρίζουν και βρεις κάποιον με τον οποίο μοιράζεσαι την ίδια αυτή σπάνια γνώση, θα αισθανθείς πως έκανες ένα βήμα πιο κοντά στο νόημα της ζωής. Φαντάσου να μοιράζεσαι με έναν (μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας) μερικώς κοινωνικά περιθωριοποιημένο άνθρωπο κάτι τόσο σημαντικό -και, ταυτόχρονα, τόσο δεδομένο για μας- όπως η γλώσσα.
Ως ακούοντας, ίσως εσύ νιώσεις σαν τη μύγα μες το γάλα καθώς συναναστρέφεσαι με κάποιον κωφό, κυρίως αν δεν γνωρίζεις την εκάστοτε νοηματική γλώσσα. Ξέρεις… εκείνο το άβολο αίσθημα της απειρίας. Σε μια τέτοια στιγμή, μπαίνεις στη διαρκή διάθεση της μειονότητας. Βρίσκεσαι εν μέσω της άτυπης μάχης που έχει κηρυχθεί από το σύστημα ενάντια σε ανθρώπους που οι ικανότητές τους σε τίποτα δεν υστερούν. Αυτά, βέβαια, τα λέει καλύτερα η Siren στο κείμενό της (ακριβώς εδώ).
Μαθαίνοντας νοηματική, η γλώσσα του σώματος παίρνει κυριολεκτική υπόσταση. Για μία φορά, ίσως μπορείς να προσαρμοστείς εσύ στις ανάγκες του συνανθρώπου σου, χωρίς να τον αναγκάσεις να προσαρμοστεί εκείνος στον τέλειο κόσμο σου (κι αν δεν το κάνει, να μην μπορείς να συναναστραφείς μαζί του). Έτσι, για την αλλαγή. Για την αλλαγή που όλο παραπονιέσαι ότι θες να δεις στον κόσμο και που κανείς δεν κάνει την αρχή.
Εμείς μιλάμε με τα χέρια μας. Εσύ;
Ӎαίρη ₮ζέιν
Η χειρομορφή της φωτογραφίας εξωφύλλου του άρθρου σημαίνει «Σ’αγαπω» (I love you), στην ASL (American Sign Language)
topicap.wordpress.com 