Καθισμένος απόμερα,
τεμαχίζοντας άλλο ένα ξυλάκι με τα ανέμελα δάκτυλα,
στην ήρεμη διάθεση προσθέτω
άλλη μια αλληλουχία διαστημάτων.Κοιτώντας κάθε ένα τους,
συγχρόνως και παράλληλα στο παιχνίδι των χεριών μου,
παρατηρώντας κάθε πεπερασμένο μήκος τους
καθώς σπάνε, διαιρούνται, μικραίνουν
εκφυλίζονται, στενεύουν,
συνειδητοποιώ την αίσθηση τόσων άλλων
γύρω μου, μπροστά και πίσω στον χρόνο μου,
να με σπάνε, να με διαιρούν, να με μικραίνουν
και με αυτήν την πράξη διαστημάτων
ρυθμίζονται για λίγο τα πάντα.
Νιώθω για ένα τυφλό δευτερόλεπτο
πως όλα διαμορφώνονται από αυτά,
παίρνω μια ανάσα και αφήνομαι
-άλλο ένα σπασμένο ξυλάκι,
νομίζω ακούγεται ο αργός βόμβος μακριά
αυτοκινήτων, κόσμων, ζωηρών αστικών κινήσεων-
αφήνομαι, τα όρια τους θολώνουν ευτυχώς,
αλλά παραμένει η αίσθηση πως είμαι κλειδωμένος
σε τόσα μα τόσα μετρήσιμα διαστήματα
υπολογισμένος σε όλες τις διαστάσεις,
κουρασμένος από τόσα σχήματα ·
θέλω απλώς να φαίνονται τα χρώματα
σαν ασαφή συναισθήματα,
ένα μπλε, ένα ξανθό, ένα γκρι, ένα αχνό μωβ,
να νομίζω πως η αύρα που με τυλίγει στο μάγουλο
δεν είναι παρά οι αργές ανάσες των χρωματικών πηγών τους.
Αν τα διαστήματα είναι όρια λογικής, δεν είναι απαραιτήτως λογικά όρια.
Άλλο ένα ξυλάκι, και συνεχίζει το παιχνίδι:
«σπάστε την τάξη, μα αυτή παραμένει, όλο και κάπως μας δένει».
~Ορέστης~
topicap.wordpress.com 