Καμιά φορά δεν έχω τι να γράψω. Καμιά φορά σπάω το κεφάλι μου να βρω έμπνευση, σε έναν κόσμο που τρέχει γύρω μου και σε όλα αυτά τα γεγονότα που συνεχώς λαμβάνουν χώρα στη διπλανή πόρτα, στην Κίνα, στο απέναντι μπαλκόνι- παντού. Όμως καμιά φορά, εγώ δεν βρίσκω τι να γράψω. Γιατί το μυαλό μου αρνείται να απορροφήσει όλες αυτές τις πληροφορίες, να τις φιλτράρει και να παράγει κάτι δημιουργικό. Αρνείται να αξιοποιήσει όλη την οργή, το άγχος και την λύπη. Επομένως, ναι… και σήμερα δεν ήξερα τι να γράψω.
Η ζέστη μου δίνει την εντύπωση ότι λιώνει ακόμα και το τσιμέντο και ο κόσμος είναι πιο εκνευρισμένος από ποτέ. Ο πρωινός καφές δεν είναι αρκετός για να με ξυπνήσει, γιατί όλη αυτή η καλοκαιρινή αδράνεια φαίνεται πως με αποβλακώνει για τα καλά. Και μέσα σε όλο αυτό το μούδιασμα, να ξυπνήσω το πρωί, να φτιάξω καφέ και μετά να γκρινιάζω για τη ζέστη καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας- ξέχασα να περιεργαστώ το περιβάλλον μου. Ξέχασα εντελώς να δώσω στον εαυτό μου το πλεονέκτημα της δυνατότητας που τόσο απλόχερα μου δίνεται: να εμπνευστώ.
Θυμώνω με τον κόσμο που όλο πνίγεται σε μια κουταλιά νερό, μα άρχισα να πνίγομαι σε σταγόνες. Ναι, μερικές μέρες δεν έχω τι να γράψω. Και σήμερα είναι μια τέτοια μέρα. Γιατί δεν κατάφερα να αξιοποιήσω σε πνευματικό επίπεδο την εβδομάδα που πέρασε. Όμως σήμερα είναι μια καινούρια μέρα και είναι η ευκαιρία μου να ξυπνήσω. Και θα την αξιοποιήσω.
Εσύ;
~₦ικήτα~
Photo by: despinaniki
topicap.wordpress.com 