Χαρές, λύπες, εφήμερα αισθήματα, σημαδιακές καταστάσεις, εντύπωση. Απομόνωση, σιωπή, σιγή και μοναξιά. Όλα γίνονται ένα γλυπτό σμιλευμένο από τις αισθήσεις σου, τις αποφάσεις σου. Θα βρίσκεται μπροστά σου, θα στέκεται στο δρόμο σου ή από πίσω σου να σε κοίτα σαν τη σκιά σου;
Εφήμερα είναι όλα -άσκοπα και σκόπιμα μαζί- σε ένα κόσμο χωρίς νόημα. Σκέψου, ο χρόνος ανθρώπινο κατασκεύασμα, δεν είναι; Μόνο και μόνο για να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι κι όμως κάνουμε κάτι με σημασία, δουλέψαμε για ένα σκοπό, για ένα αποτέλεσμα. Για να μετράς ή μήπως να σε μετράει;
Ρήγματα, τείχη ατελείωτα, παρορμήσεις, λόγια ανείπωτα, που χάθηκαν στο όνομα του καθωσπρεπισμού, του φόβου της απώλειας. Του φόβου να πληγώσεις και να πληγωθείς.
Τόξα που στοχεύουν στην καρδιά θα μαζεύεις, μέχρι που μια μέρα οι πληγές από τα βέλη που για άλλους αναγκάστηκες να δεχτείς, θα βρίσκονται τόσο βαθιά, που ο πόνος θα είναι αβάσταχτος. Θα είναι ακόμη χειρότερος όταν ο καθένας που »έσωσες» δεν το αναγνωρίζει σε αντιμετωπίζει περιφρονητικά, σου έχει θυμό ή απλούστατα πιστεύει ότι είσαι αδιάφορος. Εκεί είναι που το αίσθημα του πόνου γίνεται απελπισία.
Τότε είναι που πρέπει να αναρωτηθείς τι είναι αυτό που σε καθορίζει, που σε διαχωρίζει και σε ορίζει. Διότι στους δικούς σου ανθρώπους δεν θα μπορέσεις ποτέ πραγματικά να στηριχτείς. Όλα θα είναι τη μια ρόδινα την άλλη στα μαχαίρια. Αν η σταθερά της ζωής σου είναι οι σχέσεις με τους άλλους και η αντίληψη τους για εσένα, τότε να ξέρεις γρήγορα θα πέσεις και να δεις εκεί μετά ποιος θα τρέξει -ή καλύτερα- δεν θα τρέξει για να σηκωθείς. Για να είσαι ολοκληρωμένη ύπαρξη, σταθερή, δεν χρειάζεται το »όνειρο», το ιδεατό (των γονιών, της κοινωνίας, ακόμη και το δικό σου) να πληροίς.
Αν περιμένεις στην τελειότητα να φτάσεις για να δράσεις, τότε -λυπάμαι- η ζωή σού φεύγει από τα χέρια, ξεγλίστρα, ενώ εσύ νομίζεις ότι την κρατάς σφιχτά στην αγκαλιά σου. Νιώσε το μούδιασα, το τσίμπημα τον πόνο. Ούτως ή άλλος, για τους γύρω παρά ένα κλάσμα της ζωής τους είσαι, μια αξιολόγηση στιγμιαία με βάση το άμεσο παρόν και τίποτα άλλο.
Κατάλαβέ το: αλλού είναι η χαρά. Θα μου πεις, για πόσο μπορώ να ζω »διαφορετικά» όταν τα κοινωνικά πιστεύω και οι ηθικές αξίες είναι δομημένες τελείως αντίθετα. Σκέψου γρήγορα γιατί σαπίζεις εσωτερικά χωρίς πολλές φορές να το καταλαβαίνεις καν, ένα εξιδανικευμένο μοντέλο του εαυτού σου φιγουράρει με βάση την γεωμετρική γεωγραφία των κοινωνικών προτύπων και τίποτα παραπάνω.
Πάρε ανάσα και αναθεώρησε, διότι κάποια στιγμή, μια ρωγμή στη γυάλα θα δημιουργηθεί και από εκεί που δεν το περιμένεις, χιλιάδες κομματάκια θα γίνει και όταν σπάσει, το μόνο που θα έχει μένει, είναι τα αιχμηρά θραύσματα να σε κόψουν.
~ℒuna~
Photo by: despnaniki
topicap.wordpress.com 