Διάχυση

Τη στιγμή που είσαι ένα μέτρο πέρα από το σώμα σου,
δύσκαμπτα τοποθετημένος στην διάσπαση αυτή,
αλλοιωμένος, μετά βίας γυρνάς γύρω,
ένα ελάχιστο μοτίβο σκέψης σε δέρνει,

ναι εκεί,
σταματάς, περιμένεις, γυρνάς, και ο ήλιος συνεχίζει να πέφτει.
Στα υπόλοιπα διαστήματα μένεις συχνά σιωπηλός,
αλλά η διάσπαση αποτελεί ανάμνηση,
σαν μια στιγμή απελευθέρωσης.
Δεν είσαι σίγουρος αν είσαι ή περιέχεσαι στο σώμα σου
αν η σάρκα είναι πιο πολύ ρούχο ή υπόσταση,
αλλά δεν σε νοιάζει τώρα,
γιατί όλα έξω ταιριάζουν πάλι,
τα χρώματα είναι εύθυμα, ακούς και συμμετέχεις στα γέλια,
πίνεις κάτι έντονο αλλά δροσιστικό,
είσαι σε διάλλειμα, μπορείς να αναπνεύσεις,
αρκεί να αποφύγεις την τάδε ρωγμή να διαδοθεί,
τον τάδε κραδασμό να ενισχυθεί,
σε μια λεπτή ισορροπία που με τον καιρό θα στερεοποιηθεί.
Ο ήλιος συνεχίζει να πέφτει,
ένα σύμπλεγμα από βλέμματα, δρόμους, βήματα σου φέρνει ρίγη,
ναι, περπατάς χωρίς σκοπό πάλι, επιτέλους.
Το ελαφρύ σκαμπανέβασμα των διαθέσεων
φέρνει και στιγμές που το σώμα σου εκτείνεται και πιο πέρα,
συνδέοντας, οικειοποιώντας,
φέρνοντας το έξω μέσα, χωρίς διάσπαση, σαν με απορρόφηση.
Ίσως φταίει η θερμοκρασία, η μη βιαιότητα του έξω,
η ευκολία, ο χρόνος, τα πολλά των άλλων χαμόγελα.
Η γενικότερη κίνηση στους δρόμους
ξυπνά μια ζωή παραπάνω στα μάτια σου.
Και το ξέρω, παρόλο που δεν τα βλέπω,
γιατί ανά διαστήματα είναι πάλι δικά μου.

~Ορέστης~

Photo by: Mary Jane

Advertisement