Καθρεφτίσματα

Πήγαινε έλα κάθε μέρα
μια τρέλα, όλοι κι όλα.
Για ένα παράλογο όλοι προσπαθούμε
μοχθούμε και πονούμε.Αναρωτιόμαστε, αναθεωρούμε,
τι έχει αξία, τι προσδοκούμε;
Μέρες, ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα περούνε,
Ποια η σημασία;
Όταν όλα είναι μια σκέψη, μια αντίληψη, μια αμφίβολη πορεία;
Χρόνος, υποθέσεις, εικασίες
Σωστά, λάθος, πρέπει.
Κυριαρχούν.
Τα θέλω σε χειμέρια νάρκη πέφτουν,
στην άκρη μπαίνουν και σιωπούν.
Είναι ιδέα μου ή ο κόσμος,
ξάγρυπνος κοιμάται;
Ανοιχτα τα μάτια είναι,
αλλά κλειστά τα έχει.
Σε ένα κελί βρισκόμαστε,
ετεροκαθοριζόμαστε,
από τους άλλους οριζόμαστε.
Οι απόψεις, τα βλέμματά τους
και η γνώμη τους καταλήγουμε να είμαστε.

Μια βαθιά εισπνοή και εκπνοή να πάρεις,
υπομονή, μέχρι εξάντλησης.
Δεν σε αφήνει να ανασάνεις.
Το ξέρω.
Μπόρα εσωτερική, ασφυκτική.
Μαζεύεται, κτίζεται, μέσα σου.
Ένα ηφαίστειο που κοχλάζει, βρυχάται,
έτοιμο την έκρηξη να κάνει.
Υπομονή, σχεδόν μηδενική,

»Δεν ξέρω, είμαι μπερδεμένος, δεν μπορώ» φωνάζεις
Να σου πω;
Ξεκόλλα.
Δράσε.
Μη διστάζεις.
Εύκολο δεν είναι, το χρόνο σου να πάρεις.
Σαν τα μάτια τους να μην σε κρίνουν
ούτως ή άλλος, πραγματικά ποτέ δεν θα σε δουν.
Το καθρέπτη να αντικρίσεις σε λίγο,
δεν θα αντέχεις.
Δεν θα μπορείς να αντικρίσεις αυτό το ξένο πλάσμα,
αυτήν την ξένη την ψυχή που τώρα πια κατέχεις.
Μη σε νοιάζει τι θα πουν ,
Τι θα σου πουν,
τι θα σκεφτούν.
Μην τους αφήσεις
να σε οδηγήσουν, στην αυτοκαταστροφή.

Με τις άμυνες που βάζεις απέξω να τους βγάζεις
όχι μέσα σου να τους ριζώνεις
και με τη συγκατάθεσήσου,
εσωτερικές πληγές να σε γεμίσουν,
την άδεια να τους απονέμεις.
Τα δωμάτια του μυαλού σου,
μισογεμάτα να τα έχεις.

Έτσι ώστε όταν η τέχνη
της ομορφιάς και της εκπληρώσεις
την πόρτα σου χτυπήσουν
χώρο και μάτια να έχεις να δεχτείς,
ξορκίζοντας έτσι
όλο το κατακάθι που σου προφήτεψαν
και εσύ με μια αναμφίβολη σιγουριά το πίστεψες, με την πρώτη.

~ℒuna~

Photo by: despinaniki

 

Advertisement