Τα όρνια της μνήμης.

Όπου κι’ αν είσαι, όπως κι’ αν είσαι
στο κινούμενο κουφάρι περιστρέφονται τα όρνια της μνήμης·
για να καταλαβαίνουμε, να διακρίνουμε τον χρόνο,
για να πονάμε και να ζούμε,
περιστρέφονται αδιάκοπα, σε καταναλώνουν
όσο ακόμα αναπλάθεσαι από στιγμές νέες.
Τελικά, είσαι τα όρνια, μαζί με το κουφάρι.
Αναζητάς τη λήθη,
είτε στο σκοτάδι είτε στο απόλυτο παρόν,
για να σβήσεις τα πάντα ή για να σβήσεις τα πριν και τα μετά,
συνεχώς φθείρεις την κοίτη που ρέει ο χρόνος
μήπως και τον σκεδάσεις, μήπως και τον επιβραδύνεις
πίνεις, τρέχεις, κολυμπάς, διαβάζεις, φιλάς, ατενίζεις, γελάς
όπου κι’ αν είσαι, όπως κι’ αν είσαι,
στο κινούμενο σωλήνα αυτόν ίσως ο χρόνος σταματήσει
και οι στιμές ανοίξουν.
Αλλά, ίσως, απ’ την φθορά η λήθη έρθει μόνη,
να αποδεκατίσει τα όρνια, να σου αφήσει μια σαπίζουσα σάρκα
η οποία σαν λέπρα κάθεται στο μέλλον
και το σβήνει.
Δεν έχεις καμία ένδειξη ζωής απ’ την συνεχή αυτήν τελετουργία των ορνέων,
ίσως έγινε, ίσως δεν έγινε, ίσως δεν σκέπτεσαι καν αυτό.
Αλλά μετά βλέπεις ψηλά πάνω όσες παλιές μνήμες σε καραδοκούσαν
τις φέρνεις πίσω, γερασμένες,
νιώθοντας έτσι ξανά ζωντανός.
Σε τσιμπολογάν, δίνοντας μια ακόμη ευκαιρία για ανάπλαση,
για λίγο ακόμη χρόνο, για λίγη αλλαγή,
βυθισμένος στη λήθη των βραχέων και στην μνήμη των μακρών.

~Ѻρέστης~

 

 

 

 

©Ορέστης, Topicαπ 11/7/18

 

Advertisement