Άχρονο παρόν.

Κλείνω τα μάτια
Φαντάζομαι,
οτι ξυπνώ, σε ένα κόσμο διαφορετικό
Σε μια ημέρα άγραφη, άχρονη,
ανύπαρκτη
παρόλα ταύτα εγώ τη νιώθω,
να με κρατά σφιχτά.
Προσχωρώ
χωρίς δισταγμό,
Κοιτώ,
το μπρος, το πίσω και το πέρα,
ένα άχρονο «τώρα», ζω.
Χωρίς δικτες να με μετρούν και να με κυνηγούν.
Παίρνω βαθιά ανάσα και εκπνέω αργά,
νιώθω ανακούφιση που το κυνηγητό σταμάτησε,
έστω και για λίγο.
Μπορώ και πάλι να αναπνεύσω δίχως ανησυχία,
για τα πολύτιμα αυτά λεπτά που περνούν.
Καθώς όλα με έναν αριθμό ζυγίζονται, μήπως στο τέλος,
χάνεται η ουσία τελικά;
Όσους αριθμούς και αν στην σειρά βάλεις, το αίσθημα δε το μετράς,
τα όνειρα δεν τα στρατολογείς
και τα βλέμματα αυτά τα γεμάτα νόημα να να τα κρύψεις δε μπορείς.
Πού βρίσκομαι θα με ρωτήσεις,
εγώ χωρίς φόβο σου απαντώ,
σε ένα »μέλλον» που έφτιαξα εγώ,
σε έναν κόσμο που δημιούργησα εγώ.
Από μέλλον παρόν και παρελθόν απαρτίζεται.
Αυτό που ξέρω με σιγουριά να πω ,
είναι ότι κάνει τη καρδία δυνατά να χτυπά,
όπως ποτέ άλλοτε ξανά.
Σαν πεταλούδες όλο μου το σώμα να τρυπούν και να με γαργαλούν,
Ξάγρυπνη να με κρατούν.
Δεν υποφέρω όμως,
τα μάτια μου ορθάνοικτα τα κρατώ,
για να μην χάσω, ούτε λεπτό,
ούτε στιγμή από αυτό το όλοδικό μου,
άχρονο παρόν.

~Luna~

Advertisement