Ζώντας

Τρέχεις,
φιγούρα μεταλλικά γκρίζα σε γκρίζο δρόμο
με την επαναλαμβανόμενη κίνηση του σώματός σου
ασυνείδητη πια, αυτόματη,
αυτόνομη η ίδια, μία σταθερή παραγωγή κόπωσης.
Στον δρόμο βαράν τα ακίνητα εμπόδια
με την ορμή της δικής σου ταχύτητας
και με την ορμή της δικής τους δυσκολίας,
πέφτουν, κτυπούν, σφυροκοπούν, εμβολίζουν
-δυστυχώς- πάντα κάτι τραβώντας μαζί τους.
Το τρέξιμό σου ακατάδεκτο, ίσως,
απορρίπτει την φθορά της “αιώνιας” κίνησης
συνεχίζεις, δήθεν για πάντα, το μονότονο εμβόλισμα του κόσμου
με το μεταλλικό σου γκρίζο απόμακρο της καστανής γης,
γυαλιστερό, νέο, συμπαγές.
Κάποια στιγμή θα χλωμιάσει, θα μοιάσει καλύτερα σ’ αυτήν,
ο δρόμος θα είναι γεμάτος ρωγμές,
πιθανότατα ασαφής, ώστε τα βουνά, οι κοιλάδες,
εκτάσεις ολόκληρες να συμπεριλαμβάνονται σ’αυτον
και να μην ξέρεις πού σβήνεις, να χάνεσαι και να είσαι παντού.

~Ѻρέστης~

Photo by: Sandy Huffaker

 

 

 

©Ορέστης, Topicαπ 17/7/18

 

 

Advertisement