Η ψυχή μας είναι το επίκεντρο της ύπαρξής μας και αυτό που μας καθορίζει. Μια παράσταση που υπάρχουν πλήθος θεατών σε αυτή. Περνάει γρήγορα, χωρίς να το καταλάβουμε. Σε αυτήν την παράσταση παρευρίσκονται και οι επίσημοι. Εκείνοι που παίζουν βαρυσήμαντο ρόλο για έναν πρωταγωνιστή. Οι θεατές της ζωής μας μπορεί να είναι πολλοί. Μπορεί από την άλλη να είναι λίγοι εμείς επιλέγουμε τις θέσεις. Εμείς επιλέγουμε και την αντίδρασή μας όταν αντικρίσουμε τους επισήμους και αυτή είναι η στάση που επιλέγουμε να έχουμε απέναντι τους, απέναντι στην ίδια μας τη ζωή.
«Καθώς μπαίνω μέσα σε εκείνο το τεράστιο θέατρο και σπρώχνω εκείνη την βαριά πόρτα για να μπω μέσα, αντικρίζω πλήθος κόκκινων θέσεων που επεκτείνονται σε όλο το μήκος του χώρου.
»Κάθομαι σε μια που είναι αρκετά κοντά στην επιβλητική σκηνή με τις κόκκινες κουρτίνες έχοντας την σκέψη ότι θα βλέπω καλύτερα. Μπροστά μου ακριβώς υπάρχουν κάτι κρατημένες θέσεις, πιθανόν να είναι για τους επισήμους. Μα είναι τόσοι πολλοί; Μια ολόκληρη σειρά κρατημένη; Παράξενο. Παρακολουθώ τον κόσμο να μπαίνει. Το θέατρο είναι γεμάτο. Δεν γνώριζα ότι η παράσταση αυτή ήταν τόσο γνωστή. Σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που ήρθα και βρήκα γρήγορα μια θέση. Μια παρέα μπαίνει μέσα αλλά δεν υπάρχουν θέσεις από ό,τι βλέπω στο χώρο. Υπάρχει μια γωνία εκεί, ίσως μπορούν να κάτσουν όρθιοι. Έτσι, λοιπόν, όπως πηγαίνουν σε ‘κείνη την γωνία, ξαφνικά εμφανίζονται θέσεις, ακριβώς ίδιες με όλες τις υπόλοιπες. «Μα τι ακριβώς συνέβη μόλις;» συλλογίζομαι. Τα πέντε άτομα σκουντιούνται μεταξύ τους χαρούμενα. Χτυπάει το πρώτο καμπανάκι για να αρχίσει η παράσταση, χωρίς να το καταλάβω χτυπάει το δεύτερο και μετά το τρίτο.
Νιώθω το σώμα μου να πονάει ξαφνικά, τα χέρια μου νιώθουν αδυναμία. Ισιώνω τα χέρια μου για να τα κοιτάξω, είναι γερασμένα, ρυτίδες τα περιβάλλουν! Κοιτάω τριγύρω μου ψάχνοντας τη νεαρή παρέα που είδα πριν λίγο. Είναι γερασμένα όλα τα άτομα…Όλοι τριγύρω είναι γερασμένοι. Τα φώτα σβήνουν. Περιμένω να βγει ο θίασος. Μάταια…
Έχει βγει μια κοπέλα μπροστά λογικά θα εμφανιστούν και οι υπόλοιποι σε λίγο. Κάθεται σιωπηλή, ο προβολέας πέφτει πάνω της. Φωτίζει το άσπρο φόρεμα της. Φαίνεται να είναι αγνή. Εμφανίζεται μια όμορφη γυναίκα επιβλητική και χαμογελαστή. Μπαίνει μέσα, στέκεται μπροστά από τις θέσεις των επισήμων, χαμογελάει στην πρωταγωνίστρια και με το που συμβαίνει αυτό, αρχίζει και χορεύει, το φόρεμα της ανεμίζει με τις κινήσεις της. Κάθεται στην πρώτη θέση.Ύστερα εμφανίζεται ένας άνδρας ψηλός, γεροδεμένος, αλλά δεν βλέπω το πρόσωπό του. Η πρωταγωνίστρια μένει σαστισμένη. Αποσβολωμένη σταματάει να χορεύει. Δεν αντιδράει. Οι παλάμες της μαζεύονται και δημιουργούν δύο στιβαρές γροθιές. Σοβαρεύεται πάλι, κοιτάει το πλήθος. Κι έτσι όπως τον αντικρίζει πάλι, αχνοφαίνεται ένα δάκρυ στην νεαρή κοπέλα με το άσπρο φόρεμα…το πρόσωπό της σκοτεινιάζει. Αρχίζει να διαλύει όλο το σκηνικό τριγύρω της ρίχνει τις κόκκινες κουρτίνες. Ένα πανέμορφο σκηνικό είναι διαλυμένο πλέον. Νιώθω λύπη.
Η παράσταση συνεχίζει κάπως έτσι: Με την παρουσία των επισήμων, ανατρέπεται η πορεία της παράστασης. Δεν έχω καταλάβει τι βλέπω, δεν μπορώ να αντιληφθώ τίποτα. Αφού έχουν γεμίσει οι μπροστινές θέσεις των επισήμων, νιώθω την καρδιά μου να πονάει. Η πρωταγωνίστρια πλησιάζει κοντά στους θεατές. Κάνει μια υπόκλιση και συστήνεται σε εμάς με το όνομα Ψυχή. Αφήνω την τελευταία μου ανάσα σε εκείνη την καρέκλα».
~Âναστασία~
Photo by: jenni_elric
topicap.wordpress.com 