Ένα δύσοσμο σκαμπανέβασμα τρυπάει κάθε φορά το στήθος, το μυαλό, τα άκρα, μια τρίαινα πλήξης, δυσκολίας, άγχους, θυμού, απροόπτων και μονοτονίας, άγονων αντιθέσεων. Το μόνο που καταφέρνουν είναι την παραμέληση ενός σώματος-σάκου στην άκρη ενός ιδρωμένου σεντονιού, με τον ανεμιστήρα να τρέχει μήπως και προλάβει τις αλληλουχίες των διαθέσεων που σηκώνουν την τρίαινα.
Μετά την βροχή, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο «γιατί» ή ένστικτο, έβλεπα κάτω, στον δρόμο, τις ζωές των ανθρώπων που περπατούσαν με τις ομπρέλες του ψιλόβροχου, υπό τον υπαινιγμό ζέστης ενός ήλιου που σχεδόν ήδη απελευθερωνόταν, να μπήγονται μέσα στην δική μου αφηρημένη ζωή, να περνάν με τις πιθανές τους σκέψεις στις δικές μου σκέψεις, και σαν να περπατούσα και εγώ, σαν να είχα και εγώ κάποιον σκοπό να περπατώ στο βρεγμένο πεζοδρόμιο. Αλλά δεν είχα ακόμη. Ίσως πιο μετά. Τώρα απλώς κοιτούσα.
Ένα ορμητικό ρέμα με απογοήτευσε άλλη μια φορά για μια χαμένη δυνατότητα διαθέσεων. Όταν τρέχει και παρασέρνει με τις λάσπες και το νερό που ξεπλένει όλη την πόλη, ξεπλένοντάς την και από τις όποιες επιθυμίες της για ένα απλό καλοκαίρι, για μερικά μπάνια σε μια ακτή της Αττικής ούτε μολυσμένη, ούτε πνιγμένη στον πόνο, μου παρασέρνει αυτό το ρέμα λίγο από κάτι που κρύβεται βαθιά στο στήθος.
Ο ήλιος θα ανοίξει ξανά σε λίγο, κάποιο περπάτημα απλώς για περπάτημα, κάποια βόλτα απλώς για τον αέρα, κάποια κίνηση για την αποφυγή της ακινησίας, κάποιες σκέψεις που γίνονται μόνο αν δουλεύουν και τα πόδια, ίσως συμβούν, ίσως όντως με δω να «μπήγομαι» στην υποθετική μου φαντασία, χωρίς αυτήν την φορά να τρέφομαι με τις ζωές των άλλων. Η πλήξη ή η δυσοσμία ενός κόσμου που σαπίζει, φεύγει με το να σπας τα δεσμά της δική σου αποσάθρωσης σε λειχήνα του σπιτικού σου πατώματος. Αλλά ναι, εφόσον δεν έχεις κάποια επιπρόσθετη αναγκαστική «βόλτα» των υποχρεώσεων. Στην σκέψη αυτή, ξυπνά ξανά το στόμα που καταπίνει όσες ζωές μπορεί να χαρεί έξω από τα παράθυρα των λεωφορείων.
Ας πάμε πιο πέρα, σε μια ημερομηνία που είναι απλώς νούμερο τώρα, θα έχω μια μέρα που μόνο το κύμα θα σκάει γύρω μου, η μόνη ήμερη τρικυμία. Και το πιο σκληρό ή τραχύ θα είναι το πάτημα των βότσαλων. Θα βρομίζω επιτέλους τα πόδια μου με άμμο αντί για σκέψεις που τα ακολουθούν.
~Ѻρέστης~
Photo by: jenni_elric
topicap.wordpress.com 