Ρίγη

Και βούτηξε τα πόδια του σε μαύρη λίμνη
με μια αδιαφορία άγνωστη
-για εκείνον, τόσα χρόνια-
Αισθάνθηκε, χωρίς να νιώσει, τη βαριά ανατριχίλα,
που πριν περιδιάβαινε κρυφή τις σκέψεις του,
τώρα να ρέει σ’ όλο του το σώμα σαν παγωμένο αίμα.
Αλλά δεν τον ένοιαζε.
Στις τόσες ώρες που ξεχνά η μέρα
κάθε μέρα
μου μένουν κάτι άθλιες εικόνες μεταλλικών στηριγμάτων,
πάγκων, τσιμέντου, παραθύρων, ασφάλτου,
σωλήνες κομμένοι, βρύσες στεγνές, στέρνες άδειες,
έρημα πεζοδρόμια.
Καθώς με κτυπά περιοδικά το φως μέσα από τα παράθυρα του τρένου
σε σήραγγες, σε υπόγεια, σε θολές γειτονιές
και οι ώρες περνούν ξανά,
δεν θυμάμαι τίποτα άλλο, παρά μόνο το δευτερόλεπτο πριν
και η λίμνη, και αυτήν την ημέρα, ανατριχιάζει χωρίς να μιλά.