Μαύρο.

Μαύρη καταιγίδα, μαύρα σύννεφα ονειρεύτηκα

Σε ρωτώ: «χρώμα αγαπημένο;»
«Μαύρο» απαντάς και εγώ απορώ…
Τι σε έκανε να το πεις αυτό;Μαύρο, όνειρο είχα δει την προηγούμενη μέρα, μαύρο τοπίο, μαύρος χρόνος, μαύρο παντού.

Μαύρο.

Το ονειρεύτηκα. Μα, τι γελοίο, εγώ δεν πίστευα σε αυτά.
Μαύρη καταιγίδα, μαύρα σύννεφα έβαφαν με ένα τρομακτικό χρώμα -μια λύπης και μια καταδίκης ενός καημού- τον ουρανό.
Μα πόσο τραγικό, μα τι ειρωνεία…
Κι όμως, μάντεψε…

Μήπως έπρεπε να αρχίσω να πιστεύω σε »αυτά»;

Την επόμενη, μάντεψε, έφυγες… Έφυγες μακριά, έφυγες μακριά μου!

Μαύρα σύννεφα που σε ένα άπειρο διχόνοιας οδηγούσαν, μια ατελείωτη  βροχή από χτυπήματα που σου κόβουν την ανάσα.

Ναι ναι, η στιγμή είναι αυτή που μέτρα, τότε όμως δεν το ήξερα και χαράμισα στιγμές πολύτιμες σε εσένα. Λεπτά που πού να ξερά πως θα με κατασπάραζαν στο τέλος, δευτερόλεπτα διχόνοιας και απαράλλακτης μοναξιάς, αχ… λες και δεν ξέραμε τα άγρια αισθήματα που σιγόβραζαν από κάτω, ίσως έχεις δίκιο, ίσως δε ξέραμε.

Χροιά των στιγμών, αίσθηση των λεπτών και μετά τι μένει;
Μαύρο.
Εσύ και η σκιά σου, ανάλογα με τη φορά του ηλίου παίζει και σε ακόλουθα πάντοτε -είτε τη βλέπεις, είτε όχι-  είναι εκεί.

Τι είναι χρόνος παρά μια ψευδαίσθηση που εσύ χρωματίζεις;
Μήπως μαύρο θα τον ζωγραφίσεις και αυτόν;
Ψευδαίσθηση που υπάρχει, υπήρξε και θα υπάρχει -όλα μπλεγμένα σε ένα γόρδιο δεσμό που μόνο μέσα σου υπάρχει.

Τι είναι το μέλλον παρά μια προβολή ενός οράματος, μιας τρικυμίας επιθυμιών και ονείρων πλασμένα ερασιτεχνικά με βάση την ψυχοσωματική κατάσταση της ύπαρξης σου το δευτερόλεπτο αυτό;

Μαύρο και αυτό;

Ναι, θα μου πεις, αλλά ίσως και να μην ξέρω, δεν είσαι πια εδώ να μου απαντήσεις.

Μόνο η στιγμή αυτή υπάρχει με ένα πετάρισμα των βλεφάρων, με μια ανεπαίσθητη κίνηση των άκρων, μια στιγμιαία μελωδία, ένα άκουσμα που έχει φύγει και δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά όμοιό της.

Είναι στιγμές που νιώθεις, βλέπεις, καταλαβαίνεις, είσαι όπως ποτέ άλλοτε και όλα φαντάζουν καινούργια, νέα…
Σε μια αρμονία ασύλληπτη τα πάντα συγχρονίζονται σαν όνειρο σε κοιτούν σε πλησιάζουν σου χαμογελούν σε χαιρετούν και εσύ τα εισπράττεις όπως ποτέ ξανά, σα να μην είναι αληθινά, σαν κάτι μαγικό γλυκό αλλά πικρό, που γίνεσαι ένα με αυτό
Σε προκαλώ.

Άλλο χρώμα να το δεις.
Μπορείς;

Είσαι εδω;

Ή μαύρο θα μου πεις;

Είσαι εδω;

Ή ο χρόνος και εσένα  κυνηγάει;

Είσαι εδώ;

Μαύρο.

Ναι, είσαι εδώ.

---

ℒuna

Photo by: Panagiotis Vikatos 

---

 

 

 

 

 

©Luna, Topicαπ 5/9/18

Advertisement