Όταν τα όρια σου φτάνεις, σαστίζεις
Τα κοιτάς , σε κοιτούν και
σου συστήνονται με τον πιο άγριο τρόπο. Σε καλησπερίζουν και εσύ πρέπει να ανταποκριθείς.
Εσύ όμως βρίσκεσαι ακόμη σε αυτή τη παγωμένη εγρήγορση, το μυαλό σου κινείται με ταχύτητα φωτός, το σώμα δυσανασχετεί ή το μέσα σου έχει αρχίσει ρολά να κατεβάζει…
Μα τι περίεργος κόσμος
Απορείς.
Μέσα σε μια στιγμή στο εσωτερικό σου όλα μπορούν να αλλάξουν. Σε ένα κλάσμα του δευτερόλεπτου -ίσα που θα προλάβεις τα μάτια σου να ανοιγοκλείσεις- το βουνό μέσα σου σε μικρή πλαγιά έχει μεταμορφωθεί .
Μα πώς…;
Αν μπορούσαν, όλοι θα το είχαν ήδη κάνει.
Δεν παίζεται έτσι όμως το παιχνίδι.
Οι κανόνες είναι άνισοι.
Και τα πιόνια; Εσύ, οι επιλογές σου και ο τρόπος που θα επιλέξεις να δεις τη ζαριά που θα σου ρίξει η τύχη.
Ναι, στα έχουν πει και άλλοι, θα μου πεις.
Σε βάζω όμως να αναρωτηθείς αυτά τα «μας τα παν κι άλλοι»
Τα έκανες ποτέ πράξη για να δεις;
Ή σαν θήραμα τον λύκο περίμενες να έρθει πριν καν σε μυριστεί;
Ορμά λέω εγώ, τον λύκο να πιάσεις πριν σε δει.
Τρέχα, τους φόβους σου να πιάσεις
Και τότε, όταν επιτέλους το κάνεις, μην αποθαρρυνθείς, συνέχισε.
Σαν να σε έχουν μαχαιρώσει στα σώθηκα θα νιώσεις, εκεί όμως είναι η χρυσή τομή, το κλειδί που την κλειδωμένη πόρτα ξεκλειδώνει.
Να, εκεί κοίτα…
Ένα όριο, ένα εμπόδιο σπας, ημιδιαφανές που μέσα σου σχεδόν αόρατο υψωνόταν, τα βήματα σου όμως καλά ήξερε να τα κυβερνά .
Ρούφα αυτές τις στιγμές γιατί εκεί ,εκείνη τη στιγμή είναι που θα νιώσεις ελεύθερος και πιο φοβισμένος από ποτέ.
Θα περίμενες ο φόβος να φύγει αλλά εκεί θα μείνει να σου υπενθυμίζει ότι παραπέρα πρέπει να πας και ποτέ να μην σταματάς.
Γιατί αλλιώς επαναπαύεσαι, χάνεσαι.
Εκεί είναι που βουλιάζεις στην άβυσσο ενός ψεύτικου αντικατοπτρισμού μια πλαστικής πραγματικότητας που σε κατασπαράζει.
Ενώ εσύ το μόνο που νιώθεις είναι ένα χάδι…
γιατί η ψυχή είναι βαθιά θαμμένη και αποσυνδεδεμένη από τη ζωή με το μυαλό ζεις πια και όχι με την καρδιά και έτσι όταν σου χαϊδεύουν τις ψευδαισθήσεις την καρδιά και την ψυχή που σπαράζουν δεν τις ακούς, δεν τις νιώθεις.
Και όμως υπάρχουν, αλλά εσύ αδιαφορείς.
Όταν όμως τα όρια σου σπάσεις, φοβηθείς και ξαναγεννηθείς,
όταν πίσω στο πλανήτη Γη προσγειωθείς και πάλι, στη έδρα της φθοράς, στην «γλυκιά» πραγματικότητα γυρίσεις, θα καταλάβεις.
Ίσως τότε ξυπνήσεις .
Ίσως τη ζωή πιάσεις από το χέρι με πάθος και αρχίσεις να τη νιώθεις, με πείσμα στα μάτια να την κοιτάς και ποτέ τριγύρω να μην χρειαστεί την μάτια σου ξανά να σπαταλάς.
ℒuna
Photo by: Despina Niki
topicap.wordpress.com 