Τι είναι το «μέσα» μας, το εσωτερικό μας, εν τέλη;
Τόσα έχουμε ακούσει αν δεν το νιώσουμε όμως καμία σημασία δεν έχει.
Διότι οι λέξεις είναι λέξεις, φορείς, εργαλεία προς μεταχείριση, μεταφορά νοήματος ουσίας εικονικής/φαινομενικής/νοητικής.
Αυτό το μέσα λοιπόν καλό θα ήταν να το νιώσεις. Να το συλλάβεις -όχι με το νου, αλλά με τις αισθήσεις. Μόνο έτσι αντιλαμβάνεσαι αυτή την αδιαίρετη και αδιαόρατη ύπαρξη που κατοικεί στο εσωτερικό σου, στο σώμα σου, που -προς έκπληξην- είναι εσύ.
Έχουμε εδώ και καιρό εγκαταλείψει την καρδιά, έχουμε πυροδοτήσει και παραδοθεί στα τέρατα κάτω από το κρεβάτι μας ονόματι φόβος και αντίσταση. Τον δρόμο του νου, της βολής, τον δρόμο τον ασφαλή επιλέξαμε. Μια ζωή φτιάξαμε επιλέγουμε να ανησυχήσουμε μόνο για το «μετά». Σε μια ακατάπαυστη ανησυχία μετατρέπουμε τον αέρα που αναπνέουμε: άγχος η εισπνοή και φόβος η εκπνοή. Ζούμε στο νου μας. Οι σκέψεις μας εμμονές, επανάληψη, βασανιστήριο, μια τρέλα.
Μήπως έχει έρθει η ώρα να αρχίσεις να συνειδητοποιείς το ποσό πολύ ζεις στο νου σου, στο μυαλό σου μέσα; Μια ψευδο-ύπαρξη καθίστασαι και… το χειρότερο; Ότι αυτό πιστεύουμε ότι σημαίνει ζω!
Η ζωή είναι ενέργεια ρευστή και απροσδιόριστη. Εσύ είσαι ενέργεια, άρα ζωή. Πώς μπορείς να ελέγξεις κάτι τόσο μαγικό; Γιατί να θες να ελέγξεις τις απεριόριστες πιθανότητες που την ορίζουν -ή καλύτερα την αποδομούν; Γιατί να θες να βάλεις όρια στην ίδια σου την ανάσα; Νομίζεις ότι είσαι ο νους σου, ζεις από τις σκέψεις σου, μέσα στις σκέψεις σου, για τις σκέψεις σου. Ενώ στην πραγματικότητα είσαι κάτι πολύ παραπάνω. Αυτό-καταδικάζεσαι σε μια εξορία και αντί το είναι σου, η ύπαρξη σου να είναι ο ναός σου, είναι η πηγή δυστυχίας σου είναι ο βασανιστής σου. Γιατί;
Γιατί -άθελά σου- η ενέργειά σου έχει ταυτιστεί με τον νου σου, με τις εμμονές σου. Τα έχεις πιστέψει, τα έχεις κάνει πραγματικότητα και σιγά σιγά βουλιάζεις, πνίγεσαι ανήμπορος, παραδίνεσαι. Μια αδιάκοπη ροή σκέψεων σε πλημμυρίζει από το δευτερόλεπτο που ξυπνάς μέχρι τη στιγμή που θα κλείσεις τα μάτια και θα ξεχάσεις για λίγο, θα βυθιστείς στη μαύρη άβυσσο αυτής της γνώριμης γλυκιάς σιωπής, που τόσο πολύ ποθείς…
Προσπάθησε να δεις ότι ζεις σε ένα κλουβί κλεισμένος. Σου παίρνουν το οξυγόνο σιγά σιγά, ώστε να μην έχεις επίγνωση της αλλαγής, μέχρι ξάφνου να βρεθείς να παλεύεις για αέρα, τη μια στιγμή ζωντανός και την άλλη ξεψυχισμένος.
Το παράλογο; Ότι αυτοί που τόσο πονηρά το οξυγόνο σου στερούν είναι ο ίδιος σου ο εαυτός, οι ίδιες σου οι εμμονές, οι τοξικές σου σκέψεις που σαν φυλαχτά κρατάς τόσο σφιχτά να μη σου φύγουν.
Να παίξουμε ένα παιχνίδι;
Αφέσου, οραματίσου ότι είσαι ένα βουνό δυνατό, αρχαίο και δες τις σκέψεις σου μπροστά σου σαν σύννεφα που παρατηρείς . Σε αυτό το σημείο διαλέγεις ποιες θα κρατήσεις και ποιες θα αφήσεις να αιωρούνται γύρω σου χωρίς να σε αγγίζουν, χωρίς να σε ορίζουν, χωρίς να σε παγιδεύουν.
Δοκίμασέ το, και αφέσου στην ελευθερία, στη γαλήνη, στην απόλυτη ευφορία που θα νιώσεις και άρχισε από εκεί να γνωρίζεις, να βλέπεις να ζεις ξανά.
ℒuna
Photo by: Jenni Elric
topicap.wordpress.com 