Προσπάθησε να κλείσεις τα μάτια κοιτώντας ·
Τις αποχρώσεις του κόκκινου που ηρεμούν,
Κατάλαβε, τις έχουμε ελάχιστες,
Κλειδωμένες σε νότες απόμακρες
Σε αφηρημένες συχνότητες ηλεκτρονικών ονείρων.
Αγνοούνται οι απαραίτητες γραμμές
Ξορκίζονται όσες ευχές παρακαλούσαν
Την ευθυγράμμιση, ξέρεις,
Του φωτός το πρωί στα υπέροχα μάτια σου,
Του συγκεκριμένου αυτού συμβόλου της τάξης.
Δεν θα καταλάβει παρά ο καθένας ατομικά,
Το τι σημαίνουν τα χρώματα στις λεωφόρους,
Στους ουρανούς, στην ίριδα.
Ελάχιστο το κόκκινο πια,
Δεν φτάνει ούτε για μια τζούρα θυμό,
Ούτε για μια μικρή καταστροφή εκτόνωσης.
Ξοδεύεται όσο μπορεί για να σώσει από ασιτία το λευκό,
Που όλο και σβήνει σε γκρίζα στερεώματα μεσημεριών.
Αφήνω, μην ανησυχείς, τις δικές μου ευχές
Στα εναπομείναντα σχέδια ασπρόμαυρων προσκλήσεων.
Ѻρέστης
Photography credits: Panos Kimpou
topicap.wordpress.com 