Ο ορίζοντας σε σχίζει με ευθύγραμμη λεπίδα,
Κάθε γραμμή γράφεται με αδρό περίγραμμα,
Ο καθορισμός του λευκού απ’ το μελανό
δεν αφήνει περιθώρια λησμονιάς του τις πιο σκοτεινές νύκτες,
δυστυχώς, αφήνει τον εύθυμο τόνο του στις πιο ακατάλληλες ώρες.
Κάθε πληγή των πόλεων και από μια ερυθρή γραμμή
Στα χέρια που λιώνουν να κρατηθούν και να την κρατήσουν όρθια.
Η φυλακή του παροξυσμού γραμμή κλειστή,
Και κάθε όριο εμπόδιο μιας διάστασης σε φύσεις τετραδιάστατες,
Μια τραγελαφική χειρονομία προς την όλη μας δομή
Καθώς συνειδητοποιούμε αυτές τις μονοδιάστατες κλωστές
Χωμένες στις πιο βαθιές μας πτυχές,
Να διαγράφουν την φύση μας διττά,
Μην αφήνοντας αμφιβολία για την απώλεια μιας ταυτότητας
Καιρό χαμένης,
Αν και, αλήθεια, ένα γερό μάτι διακρίνει κάποια αμφιβολία
Σαν λεκέ σε μεταξένιο τραπεζομάντηλο.
Νιώθουμε ασφάλεια στις γραμμές που κλείνουν,
Σε οικείες δομές, σε δομές αύτο-προσδιοριστικές,
Γιατί οι ανοικτές προκαλούν το άγχος ενός άπειρου μονόδρομου.
Ο ορίζοντας, οι δρόμοι, οι ράγες, οι μηχανές,
Οι σχέσεις μας,
Όλα γραμμές.
Αλλά ξέρεις;
Κανένα από αυτά δεν είναι ευθεία, ούτε «τετραγωνισμένο»,
Και σε αυτό δεν φταίνε οι γραμμές,
Αλλά εμείς με τον τρόπο που βλέπουμε.
Ѻρέστης
Photography credits: Καρέ Λια
topicap.wordpress.com 