Έχουμε πολλές επιλογές στην ζωή μας που ο καθένας μας τις χαρακτηρίζει καλές ή κακές. Εγώ θέλω να μιλήσω για την αντικειμενικά κακή λύση, την καταστροφή του χαρακτήρα, τη γραμμή που χωρίζει αυτή, από την απόλαυση του εγώ.
Ενδεχομένως αυτήν την καταστροφή να την έχεις ζήσει, πάντως σίγουρα την ξέρεις. Είναι εξωπραγματική, με απίστευτη πειθώ και δείχνει να σε θέλει. Όποτε τη συναντήσεις στα σοκάκια της σκέψης είναι μεθυσμένη και σε φωνάζει να κεράσει όνειρα. Δεν θα σου πει το όνομά της αν δεν γίνεις δικός της. Αν δεν ριζώσει μέσα σου, αν δεν έχει γνώμη πάνω σου. Πολλοί την ερωτεύονται και την ακολουθούν. Για άλλους είναι η χειρότερη φοβία τους και άλλοι παίζουν μαζί της. Όμως όλοι έχουν ένα κοινό σημείο. Νομίζουν ότι ακολουθούν την ακίνδυνη γραμμή της που θα τους δώσει απόλαυση και προστασία από το πεπρωμένο τους.
Πού, όμως, βρίσκεται αυτή η γραμμή και πώς είναι δυνατόν να την προσεγγίσει κάποιος; Το κυριότερο ερώτημα: πού καταλήγει; Φυσικά, ποικίλει αναλόγως με την προσωπικότητα, αλλά υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που δείχνει να είναι απαραίτητο για να τη βρεις. Η έκφραση αυτού με μια λέξη μου φαντάζει αδύνατη, προσωπικά, οπότε το ονόμασα πρόβλεψη/αντιμετώπιση συνθηκών. Σαφώς, η πρόβλεψη δεν έγκειται στη μαντεία, μα στην αναγνώριση οιωνών που έχουν μελλοντικό αντίκτυπο στις συνθήκες, όπως η αποκρυπτογράφηση συμπεριφορών και η γλώσσα του σώματος.
«Γιατί σε απασχολούν οι συνθήκες;» με ρώτησε ένας φίλος «αφού ψάχνεις τη γραμμή τι σχέση έχουν;» συνέχισε. Δεν είχα απάντηση τότε, αλλά έχω τώρα. Διότι πώς θα βρεις κάτι τόσο λεπτομερές και απρόσιτο χωρίς να λάβεις υπόψιν σου το περιβάλλον, τους ανθρώπους και το εγώ σου που ως χάρτες σε κατευθύνουν στον στόχο σου; Όλα αυτά συνθήκες είναι.
Αυτές είναι η ομίχλη ανάμεσα σε ‘σένα και σε αυτό που στοχεύεις. Δεν δύναται κανείς να τις αποφύγει, αλλά μπορεί να τις στρέψει υπέρ του αν θυσιάσει τα σωστά πράγματα σε συνδυασμό με τις σωστές επιλογές. Είναι αδύνατον να σου πω πώς και τι πρέπει να αλλάξεις. Αυτό που ξέρω από πρώτο χέρι είναι ότι είσαι μόνος-η και καλύτερα να το συνηθίσεις. Να αγαπήσεις τις ανθρώπινες σχέσεις όπως είναι και όχι όπως τις φαντάζεσαι.
Μα προσοχή! Στα σακάκια της σκέψης τις δύσκολες στιγμές παραμονεύουν…
ΥΓ: Όσο πλησιάζεις τη γραμμή τόσο χάνεις το εγώ σου.
₭όλιας
Photography credits: Kerasia
topicap.wordpress.com 