Χάπια με διπλή κόκκινη γραμμή: Τόσο δυνατά, που χαρακτηρίζονται ως ναρκωτικά. Απαραίτητη η συνταγογράφηση γιατρού. Χαρακτηρίζονται από τις δύο διακριτικές κόκκινες γραμμές στο κουτί τους. Σαν σήμα κινδύνου.
Πρώτο κουδούνι… Δεύτερο… Τρίτο… Φώτα. Η παράσταση θα ξεκινήσει σε λίγο. Πάρε θέση, κόσμε, και ετοιμάσου για την παράσταση. Μην είσαι ανόητος… Πρωταγωνιστής είσαι. Μόλις σωπάσουν όλοι και απλωθεί σκοτάδι, οι προβολείς θα πέσουν πάνω σε ‘σένα και ‘μένα.
Πράξη πρώτη.
Σήμερα με έπιασε πάλι κρίση πανικού. Οδηγούσα. Τα πάντα θόλωσαν και έτρεμα στην ιδέα της παραμικρής στραβοτιμονιάς. Να κάνω στην άκρη να πάρω το χάπι μου. Δεν έχω νερό. Πού είναι ένα αναθεματισμένο περίπτερο; Και τα γαμημένα χάπια γιατί τα παίρνω κάθε μέρα, αφού δεν με πιάνουν; Τα χέρια γλιστρούν από το τιμόνι, ιδρωμένα και με δάχτυλα που τρέμουν. Επιμένω, σαν καμιά τρελή, να κάνω φωναχτά γείωση στις αισθήσεις μου, να τις κρατήσω κοντά μου. «Νιώθω τον αέρα στο χέρι μου, στο άλλο νιώθω το τιμόνι. Το φανάρι είναι κόκκινο και μπορώ να ακούσω τις μηχανές των αυτοκινήτων γύρω μου. Μπορώ να μυρίσω το καυσαέριο και το αφρόλουτρό μου. Μα τι άθλιο μπουφάν είναι αυτό που φοράει αυτή η περαστική»;
Πράξη δεύτερη.
Κάθε βράδυ κουκουλώνομαι σε μια γωνία του κρεβατιού και προσπαθώ να αποσιωπήσω τις σκέψεις μου. Αν με νικήσουν -κάτι που συμβαίνει συχνά- η επιθυμία μου να τσιρίξω υστερικά σε εμβρυακή στάση μεγαλώνει. Ο εσωτερικός πόνος είναι σαν μια σκοτεινή οντότητα που τρέφεται από τα σωθικά και αφού τραφεί αρκετά, ψάχνει έναν τρόπο να δραπετεύσει και να σε κατακτήσει. Εκτός αν…
Ακούγεται ο διακριτικός ήχος του αλουμινίου που σπάει και βγάζει το λευκό χάπι από τη φύλαξή του. Και έτσι αυτά τα μικρά χημικά μείγματα γίνεται ρουτίνα. Μια ευκαιρία για μια «νορμάλ» μέρα, χωρίς δύσπνοια ή φόβο… Η σεροτονίνη μας παίρνει τα πάνω της και ο κόμπος στο λαιμό εξαφανίζεται. Δεν θέλουμε πλέον να ξεσπάσουμε σε τίποτα και για τίποτα και η ζωή αίφνης είναι ωραία.
Πράξη τρίτη.
Χάπια; Μα τι πράγματα είναι αυτά; Τόσο μικρό παιδί; Ανοησία σου, μικρό, αφελές πλάσμα που δεν ξέρεις το καλό σου. Ρίχ’το στους ευτελείς πόθους, νιώσε ελεύθερος, όπως σε θέλουν. Βίωσε την ίδια ζάλη και το ίδιο μούδιασμα, αυτή τη φορά ξέροντας πως είναι απλά μία ευχάριστη παραίσθηση. Φέρσου λίγο σαν Δυτικός νέος, ξόδεψε τα λεφτά του μπαμπά για μια ψεύτικη αναγνώριση. Είσαι μικρός για να έχεις κατάθλιψη, οι ορμόνες φταίνε.
Πράξη τέταρτη.
Και τα κόβουμε τα χάπια. Και βυθιζόμαστε στο άπειρο επίγειο, θνητό σκότος. Είναι ωραία εδώ στην Κόλαση. Είμαστε μικροί για να έχουμε κατάθλιψη και να παθαίνουμε κρίσεις πανικού. Τώρα πλέον μπορούμε να είμαστε μονίμως μουδιασμένοι, να ζούμε για αυτά που μας σκοτώνουν. Επιτέλους μπορούμε να γίνουμε φυσιολογικοί.
Ζήτω!
Χειροκρότημα. Αυλαία.
Τέλος.
Ṃαίρη ₮ζέιν
Photography credits: Danai P.
topicap.wordpress.com 