Αναλλοίωτοι οι λεκέδες μαύρου μελανιού
Μαύρα σχέδια ασυνάρτητα, ασύνδετα, ανόητα,
Λόγια που προσπάθησες να πεις, να πουν
Αλλά σαν είδωλα μοιάζουν
– τίποτα άμεσο-Πραγμάτων τυχαίων, νοσταλγικών, γεωμετρικών.
Βάζοντας κάθε είδος χεριού να καταστρέψει
Η συμφωνία της κατεδάφισης ακούγεται πολυφωνική,
Παραμένει όμως ένα θέμα, μία πράξη,
Ένα τραγούδι με πολλά timbre.
Η κύρια ηδονή της εποχής είναι αυτός ο κύκλος κατανάλωσης,
Γέννησης και θανάτου, αυτή η αλλαγή μορφής ανά περίοδο,
Που με την συχνότητά της μας συνθλίβει
Συμπιέζοντας προς μια νέα σκληρή φύση.
Ανεξίτηλοι, ίσως, οι λεκέδες μαύρου μελανιού,
Μα η ερμηνεία τους μένει στον αέρα
Σαν μια αόριστη χειρονομία παραίτησης ή γαλήνης.
Αν υπήρχε η επιθυμία ενός άλλου κόσμου,
Τότε αυτός ο κόσμος θα άνηκε είτε στις ψευδαισθήσεις
Είτε στο μέλλον.
Ѻρέστης
Photography credits: Panagiotis Vikatos
topicap.wordpress.com 