Πρόκειται γι’ αυτήν την ασταμάτητη στριγγλιά που ηχεί μέσα στο κεφάλι μου κάθε φορά που η σιωπή είναι τόσο πνιγηρή που θα πίστευε κανείς ότι είναι δυνατόν να την αγγίξει με τις άκρες των δακτύλων του- εάν κρατήσει τα μάτια του κλειστά για αρκετή ώρα.
Και τους βλέπεις με τα μάτια ερμητικά κλειστά, να ψηλαφίζουν το κενό. Να ψάχνουν τρόπους να μελοποιήσουν μια σιωπή που δεν φαίνεται να τελειώνει (ή να αρχίζει) κάπου- παρά να χωράει τέλεια μέσα σε αυτή τη κραυγή, που δεν λέει να σκάσει μέσα στο κεφάλι μου.
Σε κοιτάω με τα μάτια ορθάνοιχτα, όσο οι άλλοι ψάχνουν να ακουμπήσουν τις σκιές. Με κοιτάς πίσω και- σαν από θαύμα- για δύο στιγμές η κραυγή σταματάει και καταφέρνω να ακούσω τη μελωδία πίσω από αυτήν.
Είναι όμορφη, λίγο μελαγχολική και σίγουρα αν έπαιρνε μορφή θα ήταν η δική σου.
Μπαίνω στον πειρασμό να κλείσω τα μάτια, να προσπαθήσω να σε ακουμπήσω, να μελετήσω την υφή σου και να αποκωδικοποιήσω τη σιωπή σου.
Δεν το κάνω.
Σε αρπάζω από το χέρι και σε σέρνω σε έναν χορό που καθοδηγεί η μελωδία πίσω από τις κραυγές.
Απόψε θα σε μάθω να χορεύεις στις σιωπές με ανοιχτά τα μάτια.
₦ικήτα
Photography credits: Kerasia
topicap.wordpress.com 