Με θες εδώ; Ή απορρίπτεις τον τρόπο που ανθίσταμαι, υπάρχω, λειτουργώ; Ποια είναι η απόδοση των φωνών μου στις άδειες από έπιπλα αίθουσες, τις λιτές από άλλες σκέψεις; Δεν έχει σημασία, καθώς η πυκνότητα των ημερών αφήνει πολύ αραιά όσα τελικά κρατάμε, και καθώς επάγεται σε εμάς το κενό που σισυφικά προσπαθούμε να γεμίσουμε, το τελικό αποτέλεσμα δεν έχει νόημα, εκτός αν αποσχιστείς και πέσεις πίσω στην λάσπη. Μετράς αλλιώς ζαλισμένος τα νούμερα των όσων προσπαθείς να ζυγίσεις, ίσως με διαύγεια παραμένεις μουγκός, ξαποσταίνεις, κρατάς για λίγο το όποιο στήριγμα – πιθανότατα τα δικά σου γόνατα, γιατί τελικά τα δικά σου πόδια σε στηρίζουν – και κοιτάς ένα πεδίο στο ημίφως της ευτυχίας και της δυστυχίας, στο ημίφως μορφών που κόβουν και μορφών που γιατρεύουν, προσηλωμένος για όσες στιγμές μπορείς να κλέψεις. Κοιτάς. Και ίσως τότε να έχει σημασία. Ίσως να γλιτώσεις απ’ το να πέσεις πίσω στις λάσπες, μακριά από την εικόνα του αλλοπρόσαλλου ουρανού. Ίσως και όχι.
Ѻρέστης
Photography credits: Kerasia
topicap.wordpress.com 