Επομένη μέρα από την καταστροφή μας σκεπτόμαστε τι πάει λάθος στον κόσμο. Άλλος έχει λίγα, άλλος έχει πολλά, οι υπόλοιποι ακόμη λιγότερα και ο επόμενος τα πάντα και συνάμα τίποτα. Είμαστε και ‘μεις οι δύο. Δεν θέλουμε πολλά, άλλα ούτε και λίγα. Προσέχουμε πολύ, μα καταστρεφόμαστε συχνά. Αγαπάμε το εμείς μισούμε το εγώ. Βοηθάμε το άλλον αφήνοντας το χέρι για να πέσουμε στο γκρεμό. Πολλοί μας εκμεταλλεύονται.
«Τους την έφερα, πήραν λιγότερα από μένα» λένε. Όμως πήραμε περισσότερα, μα δεν θέλεις να τα δεις. Νιώσαμε τη χαρά να βοηθάμε και ας χάσαμε τα αγαθά μας. Νιώσαμε γαλήνη κι ας μας κατέκλυζε το άδικο. Μάθαμε το ψέμα πριν χρησιμοποιήσουμε την αλήθεια. Κόψαμε τις φλέβες της φιλίας μας, μα έβγαλαν νερό. Δεν πειράζει, εσύ να ‘σαι καλά.
Εμείς εδώ θα παθαίνουμε γενναίοι. Πού ξέρεις, ίσως ο στίχος του Αnser να ισχύει και για μας και να μείνουμε για πάντα. Άμα όχι και πάλι δεν πειράζει, έτσι και αλλιώς τώρα καταστράφηκαν τα πάντα γύρω μας. Ή θα τα φτιάξουμε ή θα τα αφήσουμε έτσι. Μέχρι τότε θες να χορέψουμε για την καταστροφή μας;
₭όλιας
Photography credits: Despina Niki
topicap.wordpress.com 