Θα ήθελα να είσαι μαζί στο ταξίδι μου. Άμα θες και συ έλα να φτιάξουμε τον δρόμο μας. Αυτόν που κανείς δεν θα καταλαβαίνει και όλοι θα κρίνουν. Τον δρόμο που θα δείχνεις συνέχεια, παρά μόνο σε σημεία.
Τα «φωτεινά» θες να ξέρουν όλοι, κανείς τα «σκοτεινά». Αυτό μου λες με κάθε ευκαιρία. Όμως τα υλικά δεν αξίζουν όσο η ψυχή μας. Θέλουμε ειλικρίνεια, χημεία, κατανόηση, αγάπη για βάσεις. Αφότου χτιστούν οι βάσεις, πρέπει να σχεδιάσουμε το δρόμο με βάση τα χρήματα, τις ανάγκες μας και τις συνθήκες. Οι συνθήκες διαμορφώνουν τις ανηφόρες και τις κατηφόρες που θα χουμε. Τα χρήματα, το μήκος και -μαζί με τις ανάγκες- φτιάχνουν το πλάτος.
Ελπίζω ότι δεν θα αφήσουμε το έργο στη μέση. Κρίμα, είναι τόσο ωραίος ο δρόμος που θα κάναμε μαζί… Αλλά το αμάξι μου δεν ξέρει να τρέχει μόνο σε έναν δρόμο. Θέλει να είναι ελεύθερο για όποιον δρόμο του βρεθεί. Γιατί να στερήσεις την ελευθερία στο αμάξι μου και εγώ στο δικό σου;
«Όλοι οι δρόμοι θα καταλήξουν σε μας», ακούω να λέει μια φωνή. Δεν ξέρω αν με θες μαζί σου ή θες να γίνω δικός σου. Γιατί η μεγαλύτερη πλάνη είναι ο εγωισμός στον έρωτα. Τέλος, φτιάξε τον δρόμο που πάει στο βέλτιστο (ανεξαρτήτως ταχύτητας) του μαζί.
Επεξηγήσεις: χρήματα=αντοχές, ανάγκες=θέλω, αμάξι=εγώ.
₭όλιας
Photography credits: M.J
topicap.wordpress.com 