Μια μικρή αλλά και τόσο σημαντική λεξούλα με έβαλε σε σκέψεις.
Μαζί.
Να γράψω για τον έρωτα; Μπορείς να τον βρεις σχεδόν παντού. Αλλά πάλι, το “μαζί” μπορείς να το βρεις σε οτιδήποτε, αρκεί να προσπαθήσεις. Το ζήτημα είναι να βρεις αυτό που συμβολίζει τη λέξη για σένα, χωρίς όμως να κοπιάσεις. Και τότε μου ήρθε στο μυαλό μια εικόνα, σχεδόν δέκα καλοκαίρια πριν. Δεκάδες ζευγάρια σκονισμένα αθλητικά παπούτσια να τρέχουν ακούραστα και δεκάδες γέλια να σκίζουν την ατμόσφαιρα…
Η πρώτη χρονιά που πήγα στην κατασκήνωση, η πρώτη φορά που έκανα παρέες, η πρώτη φορά που ήμουν σε μια σφιχτοδεμένη ομάδα. Η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα τι σημαίνει “μαζί”. Άρα, τι άλλο θα μπορούσε να μου θυμίζει εκείνη η λέξη;
Όταν κοιμάσαι με άλλα δέκα άτομα σε ένα δωμάτιο που κανονικά χωράει πέντε και είστε μαζί σε όλες τις δραστηριότητες της ημέρας, θέλετε δε θέλετε, θα δεθείτε. Όταν μιλάτε όλη τη νύχτα και ξυπνάτε με το ζόρι το πρωί, μια αίσθηση αλληλεγγύης σας πλημμυρίζει. Όταν πρέπει να καθαρίσετε μαζί τη σκηνή σας αλλά ξέρετε ότι αργότερα θα χορτάσετε όσο παιχνίδι τραβάει η ψυχή σας, τότε η έννοια της ομάδας αποκτά άλλη διάσταση.
Δεν φροντίζεις να περνάς μόνο εσύ καλά, αλλά και οι υπόλοιποι. Μοιράζεστε το φαγητό που υπάρχει, τις υποχρεώσεις αλλά και τη διασκέδασή σας. Βοηθάτε ο ένας τον άλλον εκεί που πρέπει, ενώ ακόμα και στα παιχνίδια δε σας νοιάζει τόσο αν χάσετε ή αν κερδίσετε. Εκεί θα γνωρίσεις άτομα που θα παραμείνουν στη ζωή σου πέρα από το καλοκαίρι.
Αν έχεις κι εσύ φίλους που γνωριστήκατε ή μοιραστήκατε μαζί έστω και μία κατασκηνωτική περίοδο, τότε ξέρεις στα αλήθεια τι σημαίνει το μαζί και μάλιστα προτού καν φτάσεις σε ηλικία να το αναλύσεις μέσα σου. Ακόμα κι αν μεγαλώσατε, κι αν τραβήξατε ο καθένας το δρόμο του, πάντα θα θυμάστε αυτές τις στιγμές. Δεν υπάρχει περίπτωση να συναντηθείτε και να μη θυμηθείτε τις φορές που στρώνατε τα κρεβάτια σας δίπλα-δίπλα, που δίνατε κρυφά ο ένας στον άλλον πόντους και οδηγίες στα παιχνίδια, που παίζατε κυνηγητό μέχρι τα ρούχα και τα παπούτσια σας να γίνουν για κλάματα. Που κοιτούσατε τα αστέρια το βράδυ, μακριά από το χαμό της πόλης, με όλες τις αισθήσεις σας ακονισμένες κι ύστερα αρχίζατε το τραγούδι.
Το τραγούδι της ομάδας μας έδειχνε ότι νιώθαμε τόσο δυνατοί, ώστε να κατακτήσουμε όλον τον κόσμο χωρίς να αφήσουμε κανέναν να σαμποτάρει τις επιθυμίες μας. Ξέραμε ότι θα μεγαλώναμε και θα γινόμασταν ανίκητοι. Σχεδόν μπορώ να νιώσω έτσι και σήμερα, όταν ο απόηχος των φωνών της ομάδας φτάνει στα αυτιά μου: “Φωτιά στα σύνορα της γης, θ’ ανάψουμε εμείς με σπίρτο την καρδιά μας… φωτιά να σβήσει τη φωτιά, που άνθρωποι τρελοί ανάβουν στα όνειρά μας…” Κάποιοι σωστοί, κάποιοι παράφωνοι, δε μας ένοιαζε – αυτή ήταν όλη η ομορφιά…
Η κατασκήνωση είναι μια μικρογραφία του κόσμου μας, αλλά ταυτόχρονα και ένα μέρος που μας θυμίζει να παραμένουμε μέσα μας παιδιά. Μας δένει με τους γύρω μας πολύ περισσότερο απ’ ότι το σχολείο ή οι άλλες δραστηριότητες, που σιγά σιγά γίνονται συνήθεια και ίσως χάσουν την αξία και τη γοητεία τους. Είναι μια μεγάλη αγκαλιά. Η κατασκήνωση κρατάει λίγο κάθε χρόνο, μαθαίνοντάς μας να ζούμε τις στιγμές στο φουλ, ανυπομονώντας για το επόμενο καλοκαίρι…
₭ΑΤΕΡΙΝÂ
Photography credits: Panos Kimpou
topicap.wordpress.com 