Αηδία στο στόμα,
έτοιμος να ξεράσω τα χθεσινά ποτά και τα περσινά απωθημένα,
μα δεν το κάνω.
Βγαίνω στο μπαλκόνι να με βαρέσει ο ήλιος και σε θυμάμαι.
«Του χρόνου τέτοια μέρα, μπορεί να γυρίζουμε μαζί όλο το κόσμο»
Και όμως δε γυρνάω πέρα από το σπίτι μου
και μάλιστα γράφω και σε α΄ενικό,
τρομακτικό.
Η φιγούρα σου σχηματίζεται στην καρέκλα του μπαλκονιού μου απέναντι μου,
κοπανιέσαι στο κάγκελο από τα γέλια, ενώ ανάβεις τσιγάρο.
Η αηδία μου υποχώρησε,
πλέον δε θέλω να ξεράσω,
θέλω μόνο εκείνο το μαζί που ίσως και να είχαμε.
Παίρναμε το αμάξι, θυμάμαι,
και βγαίναμε τη νύχτα στην κατεστραμμένη άσφαλτο,
πέφτοντας από λακκούβα σε λακκούβα,
χωρίς να μας νοιάζει ιδιαίτερα αν θα χτυπήσουμε το αμάξι.
Τα ηχεία ήταν έτοιμα να εκραγούν,
λίγο από την ένταση, λίγο από τα συναισθήματα μου για σένα,
ποιος ξέρει…
Άνοιξες το παράθυρο και φώναξες για να σε ακούσει ο κανένας
«Εμείς οι δυο μαζί, ως το διάολο και ακόμα παραπέρα!»
Σου χαμογελάω λίγο πιο αληθινά απ΄ τις άλλες φορές και σταματάω το αμάξι.
Ανεβαίνεις τραγουδώντας στο καπό, με το περιπτερόκρασο στο χέρι
και εγώ, όπως πάντα, δειλά σε ακολουθώ.
Το βουλώνουμε για λίγο,
παρακολουθούμε τον ήλιο, να προσπαθεί ο καημένος να ξεφύγει από τη μάγισσα τη θάλασσα,
και τα καταφέρνει.
Έτσι θα έπρεπε να προσπαθώ και εγώ να ξεφύγω από σένα,
μα δε γαμιέται…
Μέχρι να μιλήσω και πάλι έχεις κατεβάσει το μισό κρασί.
Σε φιλάω προσπαθώντας να πιώ και εγώ ό,τι έχει απομείνει.
Δεν αντιδράς, απλά μου δείχνεις τον ήλιο και μου λες:
«Κοίτα, έχω μια βαθιά πίστη μέσα μου, πως ο ήλιος μια μέρα θα καταπιεί τη γη.
Εκείνη τη μέρα να’ ρθεις να με βρεις.
Εκείνη τη μέρα ίσως και να είμαστε μαζί…»
Και από τότε κάθε ξημέρωμα περιμένω να κάνει την κίνηση του ο ήλιος,
μπας και μπορέσουμε εν τέλη, ακόμη και εμείς, να είμαστε μαζί.
Ίσως.
Ӎαρίζα
Photography credits: Luna
topicap.wordpress.com 