H απώλεια ενός φίλου είναι σαν την απώλεια ενός μέλους του σώματος : Ο χρόνος μπορεί να απαλύνει τον πόνο της πληγής, αλλά η απώλεια δεν μπορεί να αποκατασταθεί
– Robert Southey
Είναι αργά τη νύχτα, η ζεστή κούπα καφέ που λειτουργεί πλέον ως προέκταση του χεριού μου με συντροφεύει αμίλητα και όλες οι αναμνήσεις κυλάνε απαλά μέσα στο μυαλό μου δημιουργώντας μου μία πληθώρα ποικίλων συναισθημάτων, άλλα ήρεμα, μα ηχηρά, άλλα έντονα μα αποπνικτικά. Χαμογελάω γλυκά, κατσουφιάζω ελάχιστα, νευριάζω σιωπηρά, λυπάμαι ξανά… Και τα θυμάμαι όλα…
Θυμάμαι όταν άρχισα να σε γνωρίζω που οι σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου άτακτα για όλα αυτά που ήθελα να μοιραστώ μαζί σου, για όλες τις εμπειρίες που είχα και ήθελα να σου μεταφέρω, αλλά και όλες αυτές που ήθελα να δημιουργήσω. Θυμάσαι;
Θυμάμαι τις πρώτες φορές που συναντιόμασταν σε πολύβουα μπαράκια, όπου η αμηχανία που με κυριεύει όταν δε γνωρίζω κάποιον καλά είχε αντικατασταθεί από μία περίεργη οικειότητα συνοδευμένη από αδικαιολόγητη χαρά. Χωρίς βέβαια να έχω αποβάλει ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση την ακατάπαυστη πολυλογία μου. Θυμάσαι;
Θυμάμαι που γρήγορα αρχίσαμε να εκφράζουμε τις σκέψεις μας, να περιγράφουμε τα όνειρα μας, να θέτουμε τους στόχους μας χωρίς να σκοπεύουμε να διστάσουμε πουθενά και σε τίποτα. Θυμάσαι;
Θυμάμαι τις ατελείωτες ώρες των συζητήσεων μας, τις συνεχείς άτακτες εναλλαγές θεμάτων, τα δυνατά γέλια, τις ήσυχες βραδινές βόλτες στην παραλία. Θυμάσαι;
Θυμάμαι που όποτε μας συναντούσαν χωριστά η απορία στο βλέμμα τους και η επερχόμενη ερώτηση για το που βρίσκεται η άλλη ήταν δεδομένη και σχεδόν αστεία. Θυμάσαι;
Θυμάμαι που μοιραζόμουν τους φόβους, τα προβλήματα και τις ανησυχίες μου μαζί σου και από μεγάλο, τρομακτικό, και απλησίαστο κατέληγε σε μικρό, εύκολο και πιο ελαφρύ. Θυμάσαι;
Θυμάμαι που καταστρεφόταν ο κόσμος γύρω μου, έπεφτα συχνά, λύγιζα αρκετά, μα δε φοβόμουν, γιατί ήξερα ότι θα είσαι εκεί να μου πιάσεις το χέρι και για άλλη μία φορά να με σηκώσεις και να μου θυμίσεις ότι μπορούμε να το προσπεράσουμε μαζί. Θυμάσαι;
Θυμάμαι όμως πως αρχίσαμε να μεγαλώνουμε, να διαφοροποιούμαστε, να απομακρυνόμαστε, να χανόμαστε.
Λοιπόν; Εγώ κι εσύ μαζί; Θυμάσαι;
ℇstella
Photography credits: Panagiotis Vikatos
topicap.wordpress.com 