Στα τέλη του 19ου αιώνα, λίγο μετά τη γέννηση της φωτογραφίας, αναδύεται το πρώτο καλλιτεχνικό φωτογραφικό κίνημα, ο πικτοριαλισμός. Όλοι έχουμε δει, λίγο πολύ, ζωγραφικούς πίνακες, οι οποίοι απεικονίζουν ρομαντικοποιημένες εικόνες, λίγο πολύ από μια άλλη πραγματικότητα, με ονειρικά θέματα, ανάλαφρες υπάρξεις και λυρική σύνθεση, όπως οι πίνακες της ρομαντικής περιόδου. Έφτασε κάποια στιγμή η ανάγκη να πειραματιστούν οι καλλιτέχνες με αυτήν την πρακτική και στις φωτογραφίες τους.
Με τον Henry Peach Robinson να κάνει την αρχή, η παράδοση αυτή άρχισε να εκφράζεται και μέσω των εικόνων. Για να πετύχει κανείς να αποτυπώσει σκηνές παραμυθιού σε φωτογραφίες -την εποχή που το photoshop και τα cgi ήταν κάτι σαν επιστημονική φαντασία- έσταζε ιδρώτα πάνω από την ένωση πολλών καρέ και λήψεων, ώστε με μια μέθοδο, σαν κολάζ, να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Παρακάτω δίνονται ορισμένα παραδείγματα από τη δουλειά του πατέρα του πικτοριαλισμού, Robinson.
Τα πορτρέτα του Ρόμπινσον:
Σκηνές και τοπία δια χειρός Ρόμπινσον:
Οι πικτοριαλιστές έστηναν ένα σκηνικό σε κομμάτια και το φωτογράφιζαν, ώστε στη συνέχει να ενώσουν όλες τις φωτογραφίες μαζί. Δομικά, οι φωτογραφίες δεν αποτελούνται από κάποιο ειδικό εφέ, αφήνοντας το φως και τις σκιές να προσδώσουν τα όποια συναισθήματα.
Μία από τις πρώτες μεγάλες γυναίκες φωτογράφους, η Gertrude Käsebier, ανήκε στο κίνημα του πικτοριαλισμού και έγινε γνωστή για την «Φάτνη» της, η οποία είχε τυπωθεί πάνω σε γυάλινη πλάκα.
Παρόλα ταύτα, η Γετρούδη αποτελεί προσωπική αγαπημένη και θα ενισχύσω τη θέση μου παραθέτοντας ορισμένα από τα πιο αγαπημένα μου πορτρέτα της. Κάθε μία φωτογραφία της έχει την ιδιότητα να σε στοιχειώνει με την ομορφιά της, όπως επίσης και να σου θυμίζει για το τι είναι ικανή να καταφέρει μια γυναίκα με τη φαντασία της, ακόμη και στο ζενίθ της πατριαρχίας.
Τα πανέμορφα πορτρέτα της Γετρούδης:
Με μία πρόχειρη ματιά στις παραπάνω φωτογραφίες, πιάνουμε τη γενική εικόνα του πικτοριαλισμού (see what I did there?). Μοιάζουν με εικόνες βγαλμένες από τα παραμύθια που μας έλεγαν παιδιά, κάποια, μάλιστα, στις πιο γκροτέσκες εκδοχές τους. Προσωπικά, δεν θα ήθελα να βρεθώ στον ίδιο χώρο με αυτούς τους ήρωες. Πάντως, σίγουρα μας δίνουν τροφή για σκέψη και πυροδοτούν τη φαντασία. Από το πόσο προχωρημένος ήταν ο Ρόμπινσον και οι όμοιοί του, μέχρι την μυθοπλασία από μία και μόνο εικόνα.
Εσένα ποια είναι η αγαπημένη σου πικτοριαλιστική φωτογραφία;
Ṃαίρη ₮ζέιν
topicap.wordpress.com 