Ξέρεις, ο καιρός μπορεί να σε κάνει να επουλώνεις τις πληγές σου, αλλά οι αναμνήσεις είναι ακόμα εκεί… Αυτές είναι υπεύθυνες για την μελαγχολία, αλλά και η ίδια η ύπαρξη αυτού που έχασες. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις, λένε. Για μένα το σωστότερο είναι μια εικόνα χίλιοι συνειρμοί. Αμέτρητες καταστάσεις περνούν από τα μάτια σου ξανά. Μερικές ίσως νιώσεις πως τις ξαναζείς. Όχι. Απλά πάλι ονειρεύεσαι. Όταν φύγουν πάλι, η απουσία έρχεται να σε κυριεύσει. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σου δώσει το ίδιο συναίσθημα. Η καθημερινότητά σου σιγά σιγά χάνεται και έρχονται ξανά οι αναμνήσεις με αυτούς που έχασες. Παλεύεις μέσα σου, όμως δεν ξέρεις γιατί. Ούτε και ‘γω δεν ξέρω, δυστυχώς. Το μόνο που ξέρουμε και οι δύο με σιγουριά είναι ότι έχουμε τις αναμνήσεις μας για το καθετί που μεριμνήσαμε. Εξάλλου, η φωτογραφίες είναι «φύλακάς» τους.
₭όλιας
Φωτογραφία του ίδιου με τον πατέρα του.
topicap.wordpress.com 