Μια εικόνα χίλιες λέξεις, λέει μια γνωστή ρήση, και δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Μπορείς να καταλάβεις χίλια πράγματα από μια φωτογραφία, υπάρχουν όμως και τα άλλα που δεν πρόκειται να διακρίνεις ποτέ, αν δε βιώσεις αυτό που κρύβεται πίσω της. Σε μια φωτογραφία θα φαινόταν αν είχες κάποιο σωματικό, φανερό πρόβλημα. Θα σου έστελναν όλοι ευχές για δύναμη και περαστικά, ενώ δεν θα το θεωρούσαν κάτι παράξενο, ούτε κάτι που σε βάζει στο περιθώριο. Μου έχει μείνει μια φωτογραφία σου, όμως με κάτι που κανείς δεν το βλέπει.
Οτιδήποτε έχει να κάνει με τη σωματική υγεία, το βλέπουν οι πάντες και το εκλαμβάνουν απλά ως αυτό που είναι. Όταν, όμως, μιλάμε για την ψυχική υγεία, τα πράγματα αλλάζουν, με τρόπο που δεν κατάλαβα ποτέ. Αντιμετωπίζεις κάτι που οι μισοί το ρομαντικοποιούν, οι άλλοι μισοί το δαιμονοποιούν και στο τέλος δε σε καταλαβαίνει κανένας. Τι άλλο μπορείς να περιμένεις όμως, όταν οι περισσότεροι γύρω σου δεν κάνουν τον κόπο να σε γνωρίσουν, παγιδευμένοι στα στερεότυπα;
Οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας που δίνουν μια διάγνωση, δε θα έπρεπε να περιορίζονται εκεί. Θα έπρεπε να διδάξουν σε όσον περισσότερο κόσμο μπορούν, πως «διάγνωση» δε σημαίνει και «ταμπέλα». Όλοι γνωρίζουμε κάποιο άτομο που μέσα του χρειάζεται βοήθεια και θεραπεία, όπως συμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις και με το σώμα. Ίσως και να είμαστε αυτό το άτομο. Γιατί αυτό, λοιπόν, να μας καθιστά παράξενους, «ξεχωριστούς » ή «προβληματικούς»; Το «προβληματικό»… Έτσι άκουγα συχνά να σε αποκαλούν και το αίμα μου κόχλαζε. Θα αποκαλούσαμε έτσι κάποιον που το σώμα του έχει αρρωστήσει και χρειάζεται νοσηλεία και κατάλληλη αγωγή; Άρα είναι άδικο να συμβαίνει με το νου και την ψυχή.
Πραγματικά απορώ, δεν είδαν τίποτε άλλο σε εσένα; Δεν είδαν πόσο ωραία είναι η παρέα σου, τα ταλέντα που έχεις; Τον τρόπο που αναγνωρίζεις τα λάθη σου και το καλό που προσπαθείς να κάνεις για τα αγαπημένα σου άτομα; Κανείς δεν πρόσεξε το όμορφο και ιδιαίτερο βλέμμα σου, που μιλάει από μόνο του; Αλλά μη σε νοιάζει – είναι τόσο τυφλοί, που σου κολλάνε μόνο μια ταμπέλα και μένουν εκεί…
Δεν ξέρω ακόμα αν ήταν καλό ή κακό για μένα που είδα αυτό το κάτι παραπάνω. Υπάρχουν κάποια άτομα, με τα οποία έχεις βιώματα που σου κοστίζουν και αναμνήσεις που σε πονούν. Για αυτό είναι καλύτερα να μην υπάρχουν στη ζωή σου, όσο κι αν σε ενδιαφέρει να είναι καλά και να χαμογελούν. Αυτό εύχομαι και εγώ για σένα, κι ας μην μπορώ προσωπικά να συμβάλλω σε αυτό. Κι αν είμαι χαρούμενη για κάτι, είναι πως τα θέματα ψυχικής υγείας που άλλοι χρησιμοποίησαν για να σε στιγματίσουν δεν είχαν καμία επιρροή ούτε στη γνώμη μου για σένα, ούτε στην τελική μας έκβαση.
Δεν άρχισα ούτε τελείωσα ό,τι είχε να κάνει με σένα για τέτοιους λόγους. Δεν βρήκα κάτι ρομαντικό και μεγαλειώδες ούτε κάτι κατακριτέο και αποκρουστικό όταν σε γνώρισα. Κοίταξα πέρα από τα προφανή και είδα αυτό που ήσουν, ή τουλάχιστον αυτό που μου έδειξες. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Πλέον δε χρειάζομαι τη φωτογραφία σου, γιατί στο νου μου η εικόνα σου είναι πεντακάθαρη και αντικειμενική. Σίγουρα θα σε θυμάμαι και θα εύχομαι πάντα τα καλύτερα. Να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και να μην αφήσεις τους άλλους να σε ορίσουν. Να αγωνιστείς, έτσι θα συνεχίσεις να νικάς. Να κρατάς κοντά σου τα άτομα που βλέπουν πώς πραγματικά είσαι και που θα σε αγαπούν ακριβώς για αυτό, γιατί το αξίζεις.
₭ΑΤΕΡΙΝÂ
Photography credits: Panagiotis Vikatos
topicap.wordpress.com 