Για κάποιους είναι απλά άψυχα πράγματα. Για κάποιους από μας είναι κάτι πολύ παραπάνω. Το κάθε πράγμα που υπάρχει μέσα στο σπίτι μας είναι και ένα κομμάτι μας. Ακόμα και το πιο μικρό πράγμα μέσα στο σπίτι κουβαλάει κάτι. Θυμίζει πράγματα και είναι συνδεδεμένο με κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και με συγκεκριμένα συναισθήματα.
Πάντα είχα μία τάση να δένομαι με τα πράγματά μου, περισσότερο, όμως, με τις κούπες. Η κάθε κούπα για μένα είναι σαν να έχει τη δική της προσωπικότητα. Καθεμία είναι ξεχωριστή και την αγαπώ για διαφορετικούς λόγους. Μπορεί να έχω ένα ντουλάπι γεμάτο κούπες, μα, χωρίς να υποτιμώ καμία, για μήνες να επιλέγω να φτιάχνω τον καφέ μου σε μία συγκεκριμένη.
Τους τελευταίους μήνες με συνδέει κάτι πάρα πολύ δυνατό με μία κίτρινη κούπα που έφτασε στα χέρια μου εντελώς απρόσμενα ένα ζεστό μεσημέρι του Σεπτέμβρη. Η ιστορία αυτής της κούπας δεν είναι τόσο απλή. Δεν την αγόρασα εγώ, ούτε την έφερε κάποιος που ήρθε επίσκεψη στο σπίτι μου. Ήταν ένα όμορφο και απρόσμενο δώρο. Περπατώντας μεσημέρι στη γειτονιά και περνώντας έξω από ένα μικρό μαγαζάκι με είδη σπιτιού, μέσα σε δευτερόλεπτα ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος για μένα, μπήκε μέσα σ’ εκείνο το μαγαζί και βγήκε με την κίτρινη κούπα στο χέρι. Έχει πάνω δύο ματάκια και ένα χαμόγελο. Δεν είχε κάποιο περιτύλιγμα. Την κράτησα στα χέρια μου και την πήγα στο σπίτι. Από κείνη τη μέρα μέχρι και σήμερα δεν έχω σταματήσει να πίνω σε αυτήν τον καφέ μου. Επίσης δεν έχω επιτρέψει σε άνθρωπο να τη χρησιμοποιήσει. Αυτή η κούπα είναι μόνο για μένα γιατί σημαίνει πολλά.
Ίσως με την αδυναμία μου στην κίτρινη χαμογελαστή κούπα να φανεί πως υποτιμάω τις υπόλοιπες. Όχι. Η κάθε μία είναι ξεχωριστή και σημαίνει πράγματα για μένα. Το πρωί πολλές φορές με πιάνω να τους μιλάω. Όχι επειδή περιμένω απάντηση ή κάτι τέτοιο, αλλά γιατί για μένα δεν ήταν ποτέ άψυχα πράγματα.
Ḱοκκινόμαλλο Ṱέρας
Photography credits: Panagiotis Vikatos
topicap.wordpress.com 