Ζούμε σε μια εποχή με σαφώς λιγότερο έκδηλες διακρίσεις προς συγκεκριμένες ομάδες ατόμων, αλλά που εξακολουθούν να υπάρχουν σε βαθμό ανεπίτρεπτο. Σαν να μην έφτανε η νοοτροπία όσων εκδηλώνουν τέτοιου είδους συμπεριφορές, υπάρχουν ακόμα νόμοι που τις ενισχύουν. Δυστυχώς, ακόμα κι όταν τέτοιοι νόμοι παύουν να είναι σε ισχύ, τα κατάλοιπα τους παραμένουν για πολύ καιρό ακόμα. Τι κι αν η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει κατοχυρώσει την αξία, την αξιοπρέπεια και το δικαίωμα στην ισότητα για κάθε άτομο; Οι νόμοι μερικών χωρών είναι ακόμα πίσω από τον κόσμο.
Όχι πως τα πράγματα είναι (πολύ) καλύτερα σε χώρες που δεν υπάρχουν σχετικοί νόμοι, αφού οι βαθιά ριζωμένες νοοτροπίες περασμένων αιώνων καλά κρατούν. Μάλιστα, όσο υπάρχουν άτομα που βλέπουν αυτή τη στάση ως κάτι θετικό και τη βαφτίζουν “σεβασμό στην παράδοση/θρησκεία” και “επιστροφή στις παλιές αξίες”, δεν διαφαίνεται ελπίδα στον ορίζοντα. Δε χρειάζεται να ψάξουμε μακριά: η Ελλάδα είναι τυπικό παράδειγμα χώρας που περιλαμβάνει άτομα όλων των νοοτροπιών – τόσο, που είναι να απορείς.
Το περίεργο είναι πως ο καθένας κρατάει ως “παράδοση” και “αξίες” ό,τι τον βολεύει. Πάρε για παράδειγμα το Πάσχα. Όλοι τηρούμε το έθιμο να ψήνουμε στη σούβλα και να τρώμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Τυπικά όμως, πρέπει να προηγηθεί νηστεία σαράντα ημερών. Την οποία ποιος εφαρμόζει; Ελάχιστοι. Όπως ελάχιστοι γνωρίζουν ότι και πριν τα Χριστούγεννα πρέπει να νηστέψουμε, σύμφωνα με τη θρησκεία. Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι ακόμα και από τις “παραδόσεις” και τα “έθιμα” κρατάμε όσα μας βολεύουν. Όπως κρατάμε το φαγοπότι του Πάσχα επειδή βοηθάει στην καλοπέραση, έτσι κρατάμε και την απόρριψη του διαφορετικού επειδή κατά βάθος φοβόμαστε την αλλαγή.
Το να μπορούν οι ομοφυλόφιλοι να κυκλοφορούν δημόσια χωρίς να τους κατακρίνουν και να τους λιθοβολούν(!) είναι πλέον αναφαίρετο δικαίωμα στη χώρα μας. Έχουν δικαίωμα να υπογράψουν σύμφωνο συμβίωσης και φυσικά να δουλεύουν, να κυκλοφορούν, να ζουν με τα ίδια δικαιώματα όπως όλα τα υπόλοιπα άτομα. Όμως εξακολουθεί να τους απορρίπτει μεγάλο μέρος του πληθυσμού, έστω και χωρίς τις ευλογίες κάποιου επίσημου νόμου. Δεν έχουν καταλάβει όμως ότι δεν ζητείται προνομιακή μεταχείριση, αλλά απλώς ίσα δικαιώματα.
Το να μπορεί μια γυναίκα να πληρώνεται και να εξελίσσεται το ίδιο με έναν άντρα στη δουλειά της και να έχει το δικαίωμα να καταγγείλει τυχόν σεξουαλική παρενόχληση, είναι επίσης αναφαίρετο δικαίωμά της. Κι όμως, πολλοί πιστεύουν ακόμα πως κάτι πάει στραβά με μια γυναίκα που δίνει σημασία στην καριέρα της, διότι “ο προορισμός της είναι να παντρευτεί και να κάνει παιδιά” ενώ, φυσικά, “δεν πρέπει να εναντιώνεται στον άντρα της”.
Το να θεωρούμε ότι οποιοσδήποτε έχει ίσα δικαιώματα, ανεξαρτήτως εθνικότητας, είναι και αυτό αδιαμφισβήτητο δικαίωμα, όμως πόσες φορές δεν έχουμε δει περιστατικά απόρριψης κάποιου επειδή δεν είναι Έλληνας; Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει κάποιον να λέει για τους μετανάστες να γυρίσουν στη χώρα τους; Κι αυτό γιατί υπάρχει η διαδεδομένη άποψη πως αν κάποιος είναι από μια συγκεκριμένη χώρα, αυτόματα θεωρείται και ανώτερος. Από πού κι ως πού;
Ναι, είμαστε όλοι διαφορετικοί, ο καθένας με τις δικές του ανάγκες και τα δικά του χαρακτηριστικά που τον κάνουν μοναδικό κι αξιαγάπητο. Κανείς δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον, τα δικαιώματά τους όμως (πρέπει να) είναι τα ίδια, γιατί άλλο ίδιοι, άλλο ίσοι!
₭ΑΤΕΡΙΝÂ
Photography credits: Mary Zacharaki
topicap.wordpress.com 
Μία απάντηση στο “Κανένας ίδιος, όλοι ίσοι.”
[…] Αλήθεια… πόσες φορές έχουμε κάτσει να αναλογιστούμε τι κρύβεται πίσω από την κάθε διαφορετική προσωπικότητα; Σίγουρα δεν είναι αυτόματος μηχανισμός. Κανένας ίδιος, όλοι ίσοι, όπως είδαμε και σε προηγούμενο άρθρο (διάβασέ το εδώ) . […]
Μου αρέσει!Μου αρέσει!