Η άνοιξη μπήκε στην πόλη. Ο ήλιος έκαιγε τα πρόσωπά μας. Τα χοντρά μπουφάν, τα καπέλα και τα κασκόλ μάς εγκατέλειψαν για φέτος. Ευδιάθετοι άνθρωποι απολαμβάνουν την Κυριακή τους. Άλλοι, κατσουφιασμένοι, περπατούν με σκυμμένα τα κεφάλια τους στο δρόμο.
Τέτοια μέρα τι πιο όμορφο από μία βόλτα δίπλα στη θάλασσα… Κάπως έτσι ο δρόμος μας έβγαλε νότια. Μία κούπα με ζεστό καφέ και ένα καλό πρωινό θα βοηθήσουν αυτή τη μέρα να ξεκινήσει ακόμα καλύτερα. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και ο ήλιος έκαιγε. Η τόση ηρεμία της θάλασσας μου γέννησε την επιθυμία να βρέξω τα πόδια μου. Οι ανόμοιες κάλτσες όμως που στη βιασύνη να φύγω από το σπίτι είχα φορέσει, με απέτρεψαν. Ένα απαλό αεράκι αργότερα μας δρόσισε. Ένα παγωτό δίπλα στη θάλασσα ήταν ο καλύτερος δυνατός τρόπος για να κλείσει όμορφα αυτή η βόλτα.
Αργότερα, η ώρα πέρασε και η θερμοκρασία άρχισε να πέφτει. Μετά από μία υπέροχη βόλτα, αυτό που χρειαζόταν ήταν ένα πιάτο με μαμαδίστικο φαγητό και ένας δεύτερος καφές φτιαγμένος με αγάπη. Ήμουν τυχερή που οι συνθήκες μού επέτρεψαν να τα έχω. Η ανάγκη για χαλάρωση μεγαλώνει. Πολλές κουβέντες, πολλοί άνθρωποι, ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες συζητήσεις. Χαμόγελα, μα και μαυρίλα. Αυτό που χρειαζόταν για να κλείσει αυτή η μέρα ήταν ξεκάθαρα καλή παρέα, γέλια, τραγούδια και ένα ποτήρι κονιάκ.
Μετά από μία τέτοια μέρα τα συναισθήματα πάντα είναι ανάμεικτα. Κυριαρχεί η χαρά και μία γλυκιά κούραση. Η ζεστή ανοιξιάτικη μέρα είχε γίνει πια μία κρύα, αλλά ήρεμη νύχτα. Πόσο γρήγορα πέρασε η μέρα; Μακάρι κάθε μας μέρα να ήταν όμορφη σαν μία ηλιόλουστη Κυριακή του Μάρτη δίπλα στη θάλασσα.
Ḱοκκινόμαλλο Ṱέρας
Photography credits: Despina Niki
topicap.wordpress.com 