Είναι και κάτι μέρες τόσο έντονες και κουραστικές που το μόνο πράγμα που θες, είναι να γυρίσεις στο σπίτι, να κουκουλωθείς κατω από το πάπλωμα και να λιώσεις βλέποντας όσα επεισόδια αντέξεις από την αγαπημένη σου σειρά.
Λατρεύω τις ελληνικές σειρές, κυρίως της δεκαετίας του ’90. Βλέπω συνειδητά τις ίδιες και τις ίδιες συνέχεια. Μπορεί να προβάλλουν μία εποχή και να δείχνουν έναν κόσμο τον οποίον δεν έζησα, όμως αυτό που κυριαρχεί στις κωμωδίες της δεκαετίας εκείνης, είναι ένα εύθυμο και παρεΐστικο κλίμα. Στις μερες μας είναι δύσκολο -έως ακατόρθωτο- να υπάρξει κάτι τέτοιο.
Πολλοι, φαντάζομαι, θα θέλαμε να είχαμε ζήσει αυτή την εποχή ως ενήλικες. Βλέποντας όμως τέτοιες σειρές ανακαλύπτουμε πράγματα για μια εποχή που δεν είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε.
Το χιούμορ ήταν σχεδόν πάντα έξυπνο. Ατάκες από σειρές μας έχουν μείνει και τις αναπαράγουμε ακόμα και σήμερα στην καθημερινότητά μας.
Κατά τη γνώμη μου ο καλύτερος τρόπος να τελειώσει κανείς τη μέρα του είναι να βάλει στον υπολογιστή να παίζει μία κωμική σειρά με ποιοτικό χιούμορ, να δει όσα περισσότερα επεισόδια αντέχει, μέχρι να κουραστεί από το γέλιο, και μετά να ξεκουραστεί έχοντας σαν τελευταία εικόνα της μέρας κάτι θετικό.
Ḱοκκινόμαλλο Ṱέρας
Photography credits: Kerasia Mp
topicap.wordpress.com 