Είναι μεσημεράκι, γύρω στις δύο και μισή. Έχει μόλις ξυπνήσει από το ξενύχτι, κάθεται όρθιος και κοιτάει κάτω για λίγες στιγμές. Προσπαθεί να θυμηθεί αν του μείνανε τσιγάρα από χθες. Δυστυχώς, όχι. Βάζει σορτσάκι, παίρνει κλειδιά και φεύγει για το περίπτερο. Χωρίς μπλούζα ή παπούτσια. Ποιος νοιάζεται;
Φτάνει στο περίπτερο. Παίρνει το πακέτο και δίνει τα λεφτά χωρίς να μιλήσει. Πλέον είναι έτοιμος να ξυπνήσει. Μπαίνει μες στο σπίτι, φτιάχνει έναν απαίσιο καφέ, τον οποίο με την πρώτη γουλιά πετάει. «Τι τον ήθελα;» αναρωτιέται νευριασμένος. Αφού καπνίσει ένα τσιγαράκι και βρει μέσα στην στοίβα με τα άπλυτα το κλειδί από το αμάξι του, παίρνει το σαξόφωνό του και κατεβαίνει προς το όχημά του. Πετυχαίνει μια παλιά συμμαθήτρια, αλλά δεν τον χαιρετάει. «Δεν αξίζει αυτός» σκέφτεται «είναι κολλημένος». Αφού οδηγήσει και φτάσει στην κορυφή του λόφου, βγάζει το μουσικό του όργανο. Εκεί ξεκινάει η ηρεμία του και εκεί σταματούν τα προβλήματά του. Τελειώνοντας έρχεται μια κοπέλα που καθόταν παραδίπλα να τον ρωτήσει: «Μα καλά, έρχεσαι εδώ και δεν φοράς μπλούζα;»
«Ναι, ξέρεις… Θέλω να διαφέρω από εσάς. Δεν μου αρέσει η «ένδυσή» σας, διότι κρύβεστε από την πραγματικότητα» απαντά ψύχραιμος.
«Και να κρυώσουμε επειδή εσένα σου έχει σαλέψει;» ρωτά περιπαιχτικά η κοπέλα.
«Όχι, απλά να μάθετε ότι η μεταφορά στην έκφραση είναι το κλειδί για την γνώση. Ο καλύτερος τρόπος να καταλάβεις κάτι, είναι το παράδειγμα. Ήθελα να σου πω, με τη μεταφορά αυτή, ότι δεν θέλω να μοιάζω με κανέναν» επεξηγεί και συνεχίζει να παίζει τη μελωδία του.
«Έχεις όνομα, ξένε;» ζητάει να μάθει το κορίτσι με ένα μαλακό χαμόγελο στα χείλη. Τα χείλη του αποσπούνται από το σαξόφωνο. Παύση.
«Δεν θέλω να έχω όνομα συγκεκριμένο, πες με όπως θες. Άμα θες να με βρεις, απλά αφιέρωσε δύο λεπτά για να με σκεφτείς. Συγγνώμη, αλλά πρέπει να συνεχίσω» αποκρίνεται αινιγματικά, κοιτώντας τη στα μάτια και τύλιξε ξανά το στόμα του γύρω από το στόμιο.
«Πρέπει να φύγω» απαντά βιαστικά η κοπέλα.
«Να πας εκεί που το εγώ σου και η πραγματικότητα συναντιούνται. Γεια σου!» πρόσθεσε καθώς εκείνη ετοιμαζόταν να φύγει. Του χαμογέλασε, γύρισε την πλάτη της και αποχώρησε καθώς άκουγε τη μελωδία του να συνοδεύει το επερχόμενο ηλιοβασίλεμα.
Υ.Γ: Κλασική μέρα στην ζωή.
₭όλιας
Artwork by: Plastic Fruit Salad
topicap.wordpress.com 