Ρημαδιασμένη φασαρία. Οι κόρνες των φτηνιάρικων αλλά καλογυαλισμένων αμαξιών με ξυπνάνε νωρίς. Τους ακούω να τσακώνονται στο φανάρι ενώ εγώ φτιάχνω τον καφέ μου. Κάθε βρισιά που ξεστομίζουν διαπερνάει το τύμπανο μου σαν σειρήνα. Δεν χρειάστηκα ξυπνητήρι και σήμερα.
Η μυρωδιά του καφέ, μπερδεμένη με άρωμα φουντουκιού, έρχεται σε αντίθεση με τη διάθεση των από κάτω, όπως και με τη δική μου και για λίγο νομίζω ότι με ειρωνεύεται. Στο διάολο να πάει, θα τον κατεβάσω μονορούφι και θα τον ειρωνευτώ και εγώ. Οι βρισιές σταματούν, μα ξαφνικά η διπλανή αποφασίζει να τρυπήσει τον τοίχο, χωρίς να την ενδιαφέρει εάν τρυπάει και το κεφάλι μου μαζί του. Ο καφές περνάει απαλά από τον λαιμό μου, μετακινείται στον οισοφάγο και καταλήγει στο στομάχι μου. Το μόνο πράγμα που θα βρίσκεται εκεί για σήμερα. Δεν έχω όρεξη για πρωινό.
Οι επιλογές μου είναι δύο: ή θα πάω ο ίδιος κάτω να πάρω τσιγάρα ή θα περιμένω τα τσιγάρα να ανέβουν. Κάθομαι σε μια γωνιά για λίγο και συλλογίζομαι. Τσιγάρα δε βλέπω. Κάτι μαλλιά μπερδεμένα και ένα βλέμμα αηδίας στέκονται μπροστά στον περιπτερά. Δεν με χαιρετάει, με κοιτάει όμως για λίγο σαν σαλεμένος, περιμένοντας να ακούσει την επιθυμία μου. «Καρέλια» φωνάζω, αφού τον νιώθω να βρίσκεται μίλια μακριά μου. Με κοιτάζει με μία ελαφρά δυσαρέσκεια, λες και ο καπνός μου ήταν η λάθος απάντηση. Με μία κίνηση και τα μάτια του καρφωμένα στο κενό πιάνει τον καπνό από το ράφι και μου τον δίνει. Αφήνω τα λεφτά και εξαφανίζομαι.
Κι όμως, παρά το χάλι μου αποφασίζω ότι δε θέλω να πάω σπίτι. Κουβαλώντας τον καπνό και τα κλειδιά στα χέρια γυρνάω νωχελικά την πόλη μου, σαν να κουβαλάω αλυσίδες. Πού και πού με τραβάνε πίσω αλλά εγώ συνεχίζω. Είναι η πρώτη φορά που τους αντιστέκομαι μετά από καιρό και τους τη σπάει, το νιώθω.
Φτάνω στη θάλασσα. Η πρώτη μου σκέψη είναι ότι δεν θέλω να τη βλέπω, γιατί η ρουφιάνα μοιάζει πιο ελεύθερη από ποτέ. Δεν είναι και καμιά καλλονή σήμερα, μη φανταστείς. Τα κύματα ανακατεμένα και ξεβράζουν σκουπίδια στην άμμο. Και όμως είναι η μόνη που για άλλη μία φορά κατάφερε να με βγάλει από του κλουβί μου. Είναι αυτή η μάγισσα που τράβηξε με τα κύματα της ένα μικρό κομμάτι από την αλυσίδα μου. Ξαφνικά, τη στιγμή αυτή το επεισόδιο που ζούσα ξανά και ξανά σταμάτησε να επαναλαμβάνεται και ίσως, λέω εγώ τώρα, ίσως ήρθε ο καιρός για ένα καινούριο…
Ӎαρίζα
Artwork credits: Domna Manolarou
topicap.wordpress.com 