-Ξέρεις… Πέρασε μια δεκαετία και ξέχασες πού είμαστε. Περίμενα τουλάχιστον να θυμόσουν ποιοι είμαστε…
–Δεν ξέχασα τίποτα. Απλά οι προτεραιότητες και οι ληξιπρόθεσμοι λογαριασμοί μου με κυνηγούν.
-Απάντησε με ειλικρίνεια. Δεν έχεις βαρεθεί να λες ψέματα στον εαυτό σου;
-….
-Άκουσε με, αν θες. Ποτέ δεν θα σου ζητηθεί να παραμελήσεις τις υποχρεώσεις σου για μένα. Απλά πίστευα ότι ήμουν μέρος αυτών. Νόμιζα ότι δεν θα δεχτώ περιθωριοποίηση πάλι για τα θέλω σου. Ευχόμουν κάθε φορά που ερχόντουσαν οι απαγορευμένες σκέψεις πως θα με σκέπαζες και δεν θα με δηλητηρίαζες με τα χάπια. Ήλπιζα, επίσης, πως θα είμασταν για πάντα μαζί αλλά, δυστυχώς, δεν έχω θέση εδώ. Δυστυχώς η ζωή σου είναι φτιαγμένη από πάθη, λάθη και δήθεν πλήρη γνώση για τα πάντα. Μια ερώτηση και φεύγω, μην σε ενοχλώ. Άνθρωπε, με αγάπησες κάποτε, έστω και για λίγο;
-Όχι. Το εγώ μου είπε πως δεν θα με βοηθήσεις. Θέλεις να με κάνεις να βοηθάω τους υπόλοιπους. Ε, λοιπόν όχι! Χάσου τώρα!
-Και εγώ σε αγαπάω, καλή συνέχεια.
Φεύγει κλείνει την πόρτα από το σπίτι και εξαφανίζεται για πάντα. Έζησε, γέρασε και πέθανε μόνη, προσπαθώντας να βρει το άλλο της μισό. Όσο για τον άλλον… Έκανε οικογένεια, παιδιά, μα όλοι τον παράτησαν.
«Το εγώ μου ξέρει τι πρέπει να κάνω, άντε να χαθείτε!» ήταν οι τελευταίες λέξεις που ακούστηκαν από αυτόν. Μετέπειτα έπεσε μες στο πηγάδι του που πήγε να βγάλει νερό. Όλοι τον άκουγαν στην αρχή, αλλά το εγώ τους δεν τους άφηνε να τον βοηθήσουν.
₭όλιας
Photography credits: Jenni Zampeli
topicap.wordpress.com 